Een vierde stap
Een vierde stap
zaterdag einde mei dag 1
Goede morgen verlof, hoe is 't? Ik ben nog moe. De wekker op half zeven gezet en tien minuten later uit bed geraakt. Het was half negen toen we weg waren, ik had al een beetje de zenuwen. En we raakten de A12 niet op... ze breken daar een brug af en de opritten zijn dicht. Op de middag toch in Duitsland en rond zes uur in Rosenheim, dat is 50km boven Munchen. Er waren geen files en geen moeilijkheden, alleen moest ik nogal eens tegen mezelf vechten om niet in slaap te donderen. Frau Smith was content om ons te zien, we komen er elk jaar, het is er goed. Een paar honderd meter er vandaan gaan we eten, bij Italianen. We zijn te voet geweest, vroeger ook wel eens, en toen leek dat veel verder... we zullen niet recht gelopen hebben, mijn gedacht. Het eten was er picobello als naar gewoonte. Om iets voor tien uur lagen we in bed en sliepen.
zondag, dag 2
Een uitstekende douche en nog beter ontbijt, wat moet een mens meer hebben. De grens tussen Oostenrijk en Duitsland bestaat niet meer en we konden zo door rijden, vroeger was dat één tot twee uur file... minstens. Alleen zetten die Oostenrijkers ons 40 Euro af om door hun landje te rijden. Het is wel een goede baan en in drie uur zijn we er door, anders is dat een hele dag. We hebben onze jaarlijkse stop in pension Der Post, de eerst maal dat ik er kwam was twintig jaar geleden. We worden er goed ontvangen, die braven man begint ons te kennen. Dat ligt aan de voet van de Löiblpass, boven Klagenfurt. Twintig jaar geleden stond er aan de normale grensovergang boven Villach twee tot drie uur file. Dat is een drielandenpunt: Joegoslavië, Italië en Oostenrijk. Vandaar dat we toen deze kleine grensovergang gezocht hadden. Die pass is erg stijl, er zijn geen vrachtwagens of caravans te zien, daarmee geraakt niemand boven. Op de top ligt de grens. Nu is dat Slovenië. We waren zo ongeveer de enige toerist en dat is de laatste jaren altijd zo, sinds de oorlog. Door Slovenië rijden doen we ook in een uurtje of drie. Vervolgens de grens met Kroatië en om goed vijf uur waren we in Njivice op het eiland Krk.
Vandaag veel minder moe dan gisteren. Het weer was ook twee dagen heel goed en niet te warm, gewoon perfect.
maandag, dag 3
Om acht uur uit bed, dat is nog de werkgewoonte, het zal niet blijven duren, zo vroeg.
Gisteren, toen we Oostenrijk binnen reden en tussen de eerste bergen kwamen was dat een eigenaardig zicht, en nog eigenaardiger dat het mij vroeger zo niet opviel, of ik herinner mij dat toch niet. Je hebt de bomen naast de autostrade, daarachter bergen, nog erachter weer bergen en dikwijls een derde reeks. In de bochten en door de snelheid verschuift dat allemaal door elkaar aan verschillende snelheden. Het gaat ook bergop en bergaf en er zijn de wolken die weg glijden. Dat was een fascinerend zicht! Driedimensionaal als in de beste computer spelletjes maar dan in 't echt. De wereld is veel kleiner wanneer je zo plots tussen de bergen zit. Er is zon, groene bomen, donker groene bergen en antracietkleurige bergen met sneeuw op de toppen. Zo een berg komt soms recht op je af en dan knal je een aardedonkere tunnel in. We komen door tientallen tunnels en over even veel hangbruggen. Er zijn kilometers van elk. Die 40 Euro is niet zo veel voor dergelijk spektakel. En we genieten twee maal want we moeten nog terug.
We hebben al heel wat mensen ontmoet, maar daar vertel ik later wat over, als het past.
Gisteren avond zijn we nog een kleinigheid gaan eten in een cafeetje met drie tafels en een 'Singer'-tafeltje. In het midden is er een open haard, er is een bar met twee stoelen en de chef die lekkers maakt in die haard. Vanwege die drie tafels is het praktisch altijd zo dat je gezelschap hebt. Aan elke tafel is plaats voor zes en er schuift wel iemand bij. We hadden twee interessante mensen, het waren Duitsers, ze waren verliefd op Vlaanderen en wisten er meer van dan wij. Wij hebben echt geen idee van wat er te zien is in ons eigen landje... dat ondervond ik nog eens.
Matchka, de kat heeft ons ook verwelkomt. We zijn deze morgen eten en melk gaan kopen, ze wist het nog van vorig jaar. Ze heeft drie kleintjes, maar die hebben we nog niet gezien, we weten het van horen zeggen. Het is een zeer aanhankelijk kattinnetje, we hebben altijd gezelschap.
En nu ga ik een beetje lezen in één van de boeken die we meebrachten. Het is mijn eerste dit jaar, we hebben er meer dan tien mee en ik ben zinnens ze allemaal te lezen.
Ik ben ook content dat ik mijn AA-boekjes mee heb, een mens zou op dit paradijselijk eiland vergeten wie en wat hij is. Zo lees ik heel toepasselijk in de 'Dagelijkse weerspiegeling' voor 21 mei: 'Eén van de oefeningen die ik toepas is het proberen een volledige inventaris op te maken van mijn zegeningen...'.
Momenteel heb ik een rits zegeningen, van hier tot ginder. Ik zei 'heel toepasselijk' omdat ik me vorige week voorgenomen had om tijdens dit verlof werk te maken van mijn 4de stap. Toevallig suggereren ze vandaag dat ik hierbij mijn zegeningen niet mag vergeten en dat is zo. Een inventaris met enkel negatieve punten, dat is een verkeerde inventaris.
dinsdag, dag 4
Woeeeha, goede morgen, goed geslapen! Gisteren was het nog geen elf uur toen we er reeds in lagen, zo vroeg ga ik thuis niet naar bed. Dat heb ik elk jaar, de eerste dagen. Ons matchka heeft al gegeten, de koffie is klaar en mijn afwas is gedaan. Het zonnetje schijnt en ons geld is nog niet op, het wordt een mooie dag.
Onze vriend Ivan heeft slaapproblemen. Hij kan onmogelijk langer dan tot half zeven slapen. Of hij om elf, twaalf, één of twee uur onder zeil gaat dat maakt geen verschil. We hebben daar gisteren over gepraat. Hij is 12 kilo vermagerd en is al niet dik. Ik zit mij af te vragen hoe dat komt. Eerst dacht ik dat hij misschien met het idee zit dat hij ziek is. Maar dat denk ik niet. Ik begin te denken dat hij er mee zit dat hij oud wordt. Dat zijn leven verder gaat en hem ontglipt. Zes maand in 't jaar hebben ze hier niets te doen. Absoluut niets! Iedereen die kan is weg. Het is vroeg donker en doods. Hij zegt elk jaar ook weg te willen maar vindt niets om heen te gaan. Hij zou willen werken, maar dat gaat niet zo eenvoudig blijkbaar. We kennen Ivan van toen hij twintig was, nu is hij halfweg dertig. Hij heeft zich het leven anders voorgesteld, en daar zal zijn slaapprobleem van komen. Maar ik vrees dat ik hem niet ga kunnen helpen...
Zijn boer Zeljiko is heel anders, hij is als een beer die zonder probleem overwintert. Hij woont ook nog thuis. Ivan heeft een boot, Zeljiko heeft een bar. Ze hebben een zus, Seca die jaren in Londen gewoond heeft maar sinds een jaar of vijf terug is en in de bar helpt. Die bar is onze vaste stek, zij zijn vrienden geworden. Wanneer we aankomen openen we er een rekening en op het eind van het verlof krijgen we korting... de laatste jaren is onze rekening merkelijk kleiner geworden.
Effen kijken wat de 'Dagelijkse weerspiegeling' geeft... "Wij..."-het eerste woord van de eerste stap...
Als Wij 'Ik' vervangt gaat het inderdaad al een stukje beter. 'Ik' bracht er niet zoveel van terecht, wij doen het beter.
Alé, wij gaan ons douchen en een stapje in de wereld zetten...
We deden een eerste uitstap met de auto... zekers 20km. 's Avonds mee met Ivan op de boot, hij moest nog enkele klanten weg doen en we mogen altijd mee als we dat willen... gratis! Plezant is het terug komen, alleen op die grote boot, en dan zet hij de muziek af.
Inventaris.
Dag lezer. Hoe is 't? Het bovenstaande is het reisverslag, voor elk oog bestemd. Iets stevigere kost zou ik graag schrijven onder Inventaris, alleen voor jou. Binnen twee weken ben ik jarig, op 06/06 is het mijn AA-verjaardag. Af en toe vertel ik dat ik een jaartje nodig heb per stap. Dat wil zeggen dat ik dringend werk moet maken van mijn vierde. Die vierde stap is echt een moeilijke, ze zijn het allemaal... moeilijk, omdat ik alcoholist ben. Normale mensen zullen wellicht minder last hebben om dergelijke dingen te doen. Ik begon tamelijk rap met die stap, maar bracht er tot nu niet veel van terecht. Ik ga het nog eens proberen.
Mocht je het liever allemaal niet weten, dan sla je deze stukjes gewoon over. Een inventaris maak je tenslotte voor jezelf... moest er ook geen vijfde stap zijn. Ik probeer nu niet om mijn vijfde stap via dit medium te doen hé, zo staat het niet in onze boekjes. Voor die vijfde stap kom ik graag eens langs, om er over te praten... als je dat goed vindt. Er is niets dringend aan, ik heb een heel jaar de tijd.
Waarom doe ik dit? Dat zal gewoon een ingeving zijn, ik ga daar niet over piekeren, het zal wel goed zijn.
Misschien is het door het lezen van dat woordje "Wij" dat ik er op dit moment aan dacht om het op deze manier te doen.
woensdag, dag 5
De koffie is klaar en mijn afwasje is gedaan, ik deed drie keer de afwas, dat is niet van mijn gewoonte. We maken een lijstje met namen voor de kaartjes. Vroeger schreven we nooit kaartjes, nu staan er al 17 namen op, ik zal er maar een stuk of twintig nemen. Van op het werk hebben ze mij een kaartje meegegeven, de meisjes hebben dat klaar gemaakt met het adres en 'goed aangekomen' en 'goed weer' er reeds op, ze weten dat ze er anders geen krijgen, ik moet alleen een postzegel kleven...
Maandag hebben we naar ons moe gebeld, straks bellen we naar schoonmoe, de moe's bellen dan onder elkaar.
Er zijn vandaag bijzonder veel meeuwen, af en toe hangt er eentje stil, pal boven mij. Ze komen af op het brood dat we op 't dak gooien. We voederen de plaatselijke dierengemeenschap.
Elke dag is hier dezelfde, voor ons. We kunnen doen wat we willen en wanneer we het willen. Aangezien het een einde heeft, dit verlof, riskeer ik geen verveling. Niets doen zonder zich te vervelen is een enorme luxe. Ik ben een gelukzak. Ik bedacht hoeveel mensen ik ken die drie weken verlof nemen, zoals wij het nu kunnen doen... dat zijn er bijzonder weinig. Elk jaar leggen we voldoende centjes opzij om hier zorgeloos te kunnen zijn. Dat is niet zo'n enorm bedrag, het is waarschijnlijk minder dan wat we uitsparen door het een gans jaar met een Twingo te doen. De meeste mensen die ik ken rijden met een auto die het dubbele kost...
Momenteel geniet ik van een prachtig zicht, de zon staat rood, juist boven de heuvels van het eiland Cres en trekt een lange veelkleurige lijn tot juist onder mij. We zitten hier op dertig meter van het water. Wanneer de zon weg is beginnen de lichten van Rijeka zichtbaar te worden. Een groot deel van de horizon is dan een lint van twinkelende lichtjes, juist boven de zee en dat kan je alleen van hieruit zien. Het is een spektakel.
Inventaris.
Hoe begin ik er aan... wel ik kan eens gaan kijken naar mijn vorige geschreven versie. Het voordeel van een computertje is dat ik dat mee heb, en dat er een datum bij staat wanneer ik het voor 't laatst bekeek. Die datum is: 23/09/99, dus bijna twee jaar geleden! Ik had toen de gelegenheid om tijdens het bezinningsweekend in Limburg te spreken met mijn maat J. Ik bezag dat toen als mijn vijfde stap. Het was op dat moment afgerond.
Maar een vierde en vijfde stap is nooit af, ondervind ik. Nu twee jaar later doe ik het nog eens over. Wanneer ik lees wat ik toen schreef is dat nog altijd geldig, hoewel ik minder last heb van sommige punten, mijn geweten is rustiger.
Wanneer ik het herlees merk ik ook dat het allemaal niet zo spectaculair of erg is, maar met dat excuus stop ik, ik laat je zelf oordelen.
De volgorde van wat ik aanhaal heeft volgens mij geen verband met 'hoe erg ik er mee zit', ik moet ergens beginnen en neem wat er toen stond met wat extra uitleg, toen was het voor mijn ogen alleen en nu kijken er nog een koppel mee.
Ik moet toen ergens een zinnetje gevonden hebben dat mij aansprak, ergens in één van onze boekjes waarschijnlijk. Helemaal bovenaan lees ik: "Was iedereen waarmee ik vandaag omging tevreden." Het zal wel "tevreden over mij" zijn. En dat gaan we dus onthouden, want vorige keer ben ik dat snel vergeten, sinds toen heb ik mij die vraag niet meer gesteld, of toch niet bewust.
Ik heb reeds mijn 'ochtendmeditatie', sinds een jaar ongeveer. Ik heb geen 'avondmeditatie'... maar wat niet is kan komen en we onthouden dat zinnetje alvast, het lijkt geschikt.
Als eerste punt dat ik vind in verband met mijn karakter staat er: Ik-zucht / egoïsme, mij van de wereld niets aantrekken Onverschilligheid - Egocentrisme.
Patat, dat is geen klein bier. Het gaat zo ver dat ik me zelfs van mezelf niets aantrok en mezelf compleet verwaarloosde. Op het einde van mijn drinken was de wereld erg klein geworden. Dat egocentrisme gaat nog dikwijls opduiken, vrees ik...
donderdag, dag 6
Gisteren begon ik, terwijl ik toch tijd 'zat' heb, aan een avondmeditatie te denken. 's Morgens begin ik met ons AA-gebed en mijn toevoegsel:
- Laat mij vandaag goedgezind zijn.
- Laat mij belangrijke beslissingen niet alleen nemen.
- Laat mij een kanaal zijn.
- Tot slot vraag ik geduld te hebben.
- Was iedereen waarmee ik vandaag omging tevreden.
- ...
Mira is ook aangekomen. Mira is Kroatische maar in Nederland geraakt en getrouwd met een Hollander. We kennen haar reeds jaren, ze heeft hier een appartement en komt elk jaar ongeveer gelijk met ons aan, alleen blijft ze wel tot eind september.
Het is hier buitengewoon rustig vandaag. Er zijn niet veel toeristen en de Kroaten zijn ook nergens te zien. Het is goed weer, ze liggen waarschijnlijk in hun bed. Wanneer het donker wordt zullen ze te voorschijn komen, zoals de katten.
Mijn eerste boek is uit. Normaal doe ik er zo lang niet over, maar ik kan al eens 'niets' doen en dat kon ik vroeger niet. Ik ben juist gestopt met niets doen en schrijf nu dit stukje.
Inventaris.
Ik las een zinnetje in mijn inventaris waarover ik moest nadenken: 'omgekeerde verdraagzaamheid en jaloersheid'. Een beetje verder schreef ik dat 'Jaloersheid' geen probleem is.
Ik ben inderdaad altijd verdraagzaam geweest door onverschilligheid, ik was daardoor ook niet jaloers... wat kon het mij allemaal schelen? Het is helemaal niet normaal wanneer ik nooit jaloers ben.
vrijdag, dag 7
Goede morgen, vanwege de niet aflatende gevaren tot bekoring gaan we eerst eens in onze boekjes kijken... In het ene gaat het over "Toenemende dankbaarheid". Dankbaarheid zou moeten toenemen; niet afnemen. In het andere gaat het over de twaalfde stap... 'Bekommer ik mij voldoende om een ander alcoholist te helpen tot bepaalde inzichten te komen?'
In elk geval tracht ik mij te bekommeren om mezelf om tot die inzichten te komen en daarover vertel ik aan collega's, zoveel mogelijk. Het is niet simpel om door eigen voorbeeld iets uit te leggen.
We zijn naar Bakar geweest, dat is een havenstadje, zo oud als 't straat. Normaal ziet men alleen de daken ervan wanneer men er langs komt. Het ligt in een inham en de baan loopt er op een hoogte van een honderdtal meter rond, halfweg eronder komt soms een trein voorbij. Bakar leeft doordat er verschillende scholen zijn, allemaal internaten en met één opleiding, het zijn kapiteinscholen, de enige van de Adriatische zee. Bij het buiten rijden komen we langs een wegrestaurant waarnaast een heel groot kot staat waarin volledige schapen en kleine biggen aan 't spit gebraden worden. Elk jaar is dat een stop en eten we er tot we er bij neervallen. Dit jaar was het voor 't eerst allemaal op, geen doggy-bag. Rond vier uur waren we terug, ik heb een siësta gedaan tot zeven uur.
Het avondeten heeft zich beperkt tot pannenkoeken met ijs en sjokolat...
Inventaris.
"Geen gebruik maken van mijn talenten". Wat synoniem is voor luiheid.
Heel mijn leven nam ik het van de gemakkelijke kant. Ik heb wel nooit zonder werk gezeten, maar heb me nu ook niet dood gewerkt. Wanneer er promotie in zicht was wilde ik dat niet. Ik heb heel wat verprutst. En dat heb ik nu nog in mij.
zaterdag, dag 8
Het is een prachtig weertje met een gekuiste lucht. Dat is omdat er veel zon is maar het is niet warm door de Bura, de wind die hier goed kan blazen.
Vanavond zijn we gaan eten in ons cafeetje met haard, er is een gezelschap binnen gevallen met gitaar. Dan is er altijd sfeer. Die gasten kunnen er nogal smartlappen doortrekken, hoewel we daar geen bal van begrijpen. Maar zingen dat kunnen ze. De gitaarman sloeg zijn eerste akkoorden aan en begon aan het eerste liedje toen zijn GSM afging... heel 't café stil en beleefd luisteren naar zijn babbel... dat is de tirannie van de technologie. Erna heeft het niet meer gebeld. Ik hoop dat ze dat spel af zetten wanneer ze in bed duiken met een plaatselijke schone.
Boek nummer twee is uit, het tempo ligt erg laag. Ik slaap nog steeds veel.
't Zijn toch wel mannen hé, bij AA. Weet je wat ze vandaag schrijven? NEGATIEF TOT POSITIEF OMBUIGEN. Onze geestelijke en emotionele groei in AA hangt niet zozeer af van succes, dan van ons falen en onze tegenslagen. Niet opgeven W.-ke, niet opgeven jongen.
Inventaris.
"Kleineren van mensen". Daar had ik een handje van weg. Ik kon mij erg superieur voelen en liet dat voortdurend blijken, en daarvoor moest ik niet gedronken hebben.
zondag, dag 9
"Iets zoeken waarvan je niet weet wat het is, maar waarvan het zeker is dat er maar één enkel iets kan zijn, het enige juiste antwoord op een vraag, de éne oplossing voor een probleem, één iets wat bij iets past en niets anders, dat is meer dan spannend, dat is een noodzaak, maar een verkozen noodzaak. Het is het verlangen waarop het kruiswoordraadsel inspeelt, het is de drift van het cryptogram. Dit verlangen naar het enige ene is volgens mij de bakermat van de verslaving en de obsessie." Lees ik in een boek (nr.3) van een zekere Connie Palmer. Meegebracht uit de bibliotheek. De dame schrijft een werk met als titel "De vriendschap", maar eigenlijk gaar het over verslaving, en ze zit er zelf mee, is er ook niet af, gezien de manier waarop ze er over schrijft. Het slot is een start voor het zoeken naar een bepaling van het begrip verslaving, ze zoekt verwoed naar de schuld en de schuldige, naar de oorzaak en het waarom. Er staan wel enkele mooie ideeën in, erg ver zit ze er niet naast. Ik ga beslist zien of ik nog dingen van haar vind om te lezen.
Ze zegt bijvoorbeeld dat "vrijheid het vermogen is om aan verleiding te weerstaan", dat vind ik erg oké.
In ons eigen boekje lees ik vandaag dat AA geen programma is van 'niet doens' maar wel van 'doens', het is geen straf maar een redding.
Het lezen van dat boek laat wel een goed gevoel achter, wat vroeger zeker niet het geval zou geweest zijn. Ik vind mezelf erin terug maar van op een veilige afstand omdat het allemaal voorbij is. De worsteling van de dame is eerder aandoenlijk, ze heeft nog een hele weg af te leggen.
Elke dag wordt het een beetje warmer, er komen ook wat meer mensen, hoewel, dat zien we morgen wel, dan is het maandag.
Deze namiddag is het voetbal, een belangrijke match met Split tegen ... ik weet niet. Van Split weet ik het wel want ze zijn hier supporter voor hen. Twee maal vijf uur met de auto om te gaan kijken en deze nacht groot lawaai, of ze nu winnen of niet.
Inventaris.
"Overheersen van anderen". Ik had er (en soms nog) het handje van weg om op een linke manier baasje te spelen. Men kon mij beter niet als vijand hebben, ik heb er meer dan één buiten gewerkt in de firma.
maandag, dag 10
Boek 4 is ook uit, ik kom op dreef. J. zegt dat ik er goed uit zie. In mijn gezicht, zegt ze; volledig ontspannen. Ik voel weinig zenuwen, dat klopt. Niets doen zonder je te vervelen is ook niet simpel hé. Ik luk er goed in.
Vandaag was het veel kalmer. Hoewel het brugdag is, morgen is het nationale feestdag in Kroatië.
Inventaris.
Pfff, 't is niet echt gemakkelijk! Ik zat een beetje te denken of er geen goede punten waren... vroeger. In mijn vorig en voorlopig overzicht staat er in elk geval niets. Bovenaan staat er een zinnetje dat ik toen vond en mij nu nog aanspreekt:
“zelfverbetering van tekortkomingen kan beschouwd worden als een goede eigenschap”. Dat is natuurlijk niet iets van vroeger, dat is eerder van toen ik bij AA terecht kwam. Maar ik moet toch iets vinden. Wil je geloven dat ik mij van de meeste jaren van mijn leven niet echt veel herinner. De jaren tachtig bijvoorbeeld die zijn helemaal weg, ik heb geen flauw benul van hoe ik toen was. Ik kan wel praktische dingen terug vinden als ik erg hard zoek maar wat ik toen dacht en voelde daar weet ik niets meer van. Ik kan zo ook direct geen namen geven van mensen die ik toen kende. Ik zit met een 'gat' van meer dan tien jaar.
Wanneer we het willen hebben over mensen die ik van alles misdeed dan zit ik voor die periode in elk geval met een probleem, en dat is niet omdat ik niet wil, ik weet het gewoon niet meer.
Vóór de jaren tachtig, dus tot mijn twintig jaar ongeveer, dat is gemakkelijker. Toen dronk ik nog niet. Dat 'gat' is ontstaan bij mijn eerste pint. Die fameuze Black-out, dat heb ik altijd gekend, van in het begin dronk ik mij letterlijk telkens de vergetelheid in en wist de volgende dag niet meer wat ik precies uitgespookt had. Eerlijk gezegd beschouw ik de zaken die ik deed terwijl ik van de kaart was niet als 'fouten', de fout was dat ik lazarus was, niet wat ik deed. En wat ik deed zal waarschijnlijk niet meer geweest zijn van wat ik was, alleen een beetje versterkt (of verzwakt voor sommige dingen hihi).
Ik had over mezelf een niet al te groot gedacht, op gebied van kunnen overweg gaan met andere mensen. Ik zag mezelf niet trouwen en een gezin stichten. Eind van de jaren zeventig was dat een beetje buiten gebruik. Ik zocht dus niet bewust naar een lief, dat heb ik ten andere nooit gedaan. Ik zocht dan ook geen avontuurtjes met andere toen ik eenmaal een lief had, en dat is dus niet omdat ik zo goed ben, dat is gewoon omdat ik voor avontuurtjes geen belangstelling had (en nog niet heb).
Bedankt, Lezer, dat je het tot hier al willen lezen hebt... morgen meer. ;-)
dinsdag, dag 11
Vandaag wordt het een rustig dagje. Deze morgen ben ik rond zes uur efkens opgestaan en wanneer je dan door het venster kijkt is dat hier zo kalm en rustig! Definitief ben ik er om negen uit geraakt, de koffie gezet, mijn afwasje gedaan en de kat eten gegeven. Nog enkele kaartjes geschreven, het wordt tijd, of we zijn thuis voor ze er aan komen. Nu ga ik proberen om mijn J.tj ook uit haar bed te krijgen, dan kunnen we eens op stap gaan.
Ik mis toch een beetje mijn e-mailtjes naar mijn computervrienden en vraag mij af hoe ze het stellen. Om mezelf een beetje te troosten ga ik een beetje e-mailtaal gebruiken. :-) wil zeggen glimlach :-)) is lachen en :-))))) is schaterlachen ;-) is een knipoog en :-( is triestig kijken. 't Is maar dat je het weet :-)
J. is er ook uit. Eén van onze tijdverdrijven is 'namen zoeken'. Wanneer we het over iemand willen hebben zijn we over 't algemeen zijn of haar naam vergeten. 't Ligt dan op 't puntje van ons tong maar 't wil ni komen. Daar juist zijn we nog gans 't alfabet afgegaan voor de naam van de zoon van M.-L., die ook nog een kaartje moet krijgen. En het lukt maar niet, we kunnen er niet opkomen :-) Al een geluk dat we weten dat het de zoon van M.-L. is dat we zoeken.
Ik krijg hier juist via SMS een uitnodiging binnen voor prieelfeesten. Zouden dat grote priëlen zijn? En veel? Moet daar rond gewandeld worden, of is dat om in te zitten? 't Zal toch niet om over te springen zijn zekers?
Inventaris.
Terwijl ik zo bezig ben kan ik effen kijken wie ik zo allemaal tekort deed. Waarschijnlijk mijn vader, hoewel ik daar niet zeker van ben. Het weinige dat ik mij van hem herinner is dat hij, net als ik, een dik vel had en dus moeilijk tekort gedaan kon worden. Toen ik een jaar of dertien was is mijn moe het afgestapt met de broer van mijn vader en sinds die dag heb ik hem nog hooguit vijf keer gezien en misschien twee keer mee gepraat. Ik zit daar niet mee en weet niet of dat verkeerd is? Uiteindelijk vonden ze hem verhangen in zijn kamertje in een instelling waar hij op 't laatst verbleef. Of hij alcoholist was, weet ik niet.
Mijn moeder, heel zeker. In die jaren tachtig, ook begin negentig waren er periodes dat ik met nieuwjaar even binnen wipte, voor de rest van het jaar zag ze mij niet. Ik ging er alleen om 'uit te rusten'. Dat heeft eens drie maand geweest, die periode was ik rijp voor AA, maar het heeft nog bijna 15 jaar geduurd voor ik echt de stap zette. Nu is alles in orde.
Mijn broer, dat weet ik niet. Hij heeft niet zoveel aan mij gehad. Ik ben zijn peter, hij is 12 jaar jonger dan ik. Er zijn periodes geweest dat we contact hadden, hij heeft in elk geval dezelfde studies gedaan als ik en heeft zelfs in firma's gewerkt waar ik ook werkte, ik moet dus wel invloed op hem gehad hebben, gelukkig drinkt hij niet. We hebben nu een beter contact.
Toen ons moe weg liep waren de kinderen van de broer van mijn vader reeds bij ons. Dat waren er vijf. Tot mijn elf jaar ben ik alleen thuis geweest, mijn tante was gestorven bij de geboorte van mijn nichtje, die nog vier broers had. Die tante is gestorven bij die geboorte, maar niet erdoor. Ze was volledig verzwakt door het drinken. Ze was zwaar alcoholiste. Plots waren we dus met zes thuis en een jaar later ook nog mijn broer. Ook mijn grootvader was nog thuis. Zijn en ons huis lagen naast elkaar. Boven en beneden werden deuren gemaakt en we woonden met elf onder één dak. Van die vier neven zijn er reeds twee overleden, de éne heeft zich letterlijk dood gedronken. De laatste week had hij zich opgesloten in zijn kamertje en dronk zich in het hiernamaals, hij had geen touw nodig. Dat is vier jaar geleden, ik was één jaar bij AA. Hij was de jongste van de vier, onze F. De tweede, die enkele maanden jonger is dan ik leeft nog, ik heb hem sinds meer dan een jaar niet meer gezien, hij noemt C. Hij drinkt heel zwaar maar is nog niet officieel alcoholist...
De derde was de laatste tien jaar volledig spoorloos, twee jaar geleden vernamen we dat hij niet meer leefde, ik weet niet of hij dronk. De vierde en de oudste is mentaal gehandicapt en bleef tot voor vijf jaar bij mijn moeder, nu leeft hij in een soort gemeenschapshuis en is dmv antabuse die vijf jaar nuchter. De jongste, mijn nichtje, ons V., heeft nog nooit een druppel alcohol gedronken... ze durft niet.
Mijn nonkel, dat was een echte. Die deed novenen. Hij kon maanden geen drup drinken, wanneer hij echter op maandagmiddag niet kwam eten, dan zagen we hem de rest van de week niet. Ik dronk continu, zo gezegd 'niet teveel' maar elke dag.
Wanneer ik dat zo allemaal opschrijf zou ik gaan denken dat ons moeder dat aantrok, zoals een magneet. In de rest van onze familie wordt er niet zo extreem gedronken, ik ken niemand die ik alcoholist zou noemen.
Amaai, ik vertel morgen verder.
woensdag, dag 12
Dobro utro! Goede morgen! Gisteren had ik het bijna zitten, mijn neus en kaakjes helemaal rood... van de zon :-) Bijna een zonneslag, deze morgen is het oké, ik ben weer aankijkbaar.
Het is een prachtige dag, toen we hier aankwamen was het een beetje bewolkt, er zijn zelfs enkele druppels regen gevallen maar sinds toen, elke dag mooi en zonnig. Niet te geloven hé?
...
Hoi, ik kijk naar de zee, de Adriatische zee. Ik ben halfweg mijn verlof.
Ik zou eens iets moeten schrijven voor ons volgend boekje. Nu kan ik niet zeggen dat ik geen tijd heb. Andere uitvluchten kan ik ook niet direct vinden. Ik zou kunnen zeggen dat mijn hoofd er niet naar staat, maar dat kan ik ook in dat stukje schrijven. ik zou iets kunnen schrijven over 'uitstellen' en 'uitvluchten', dat zijn specialiteiten van mij, dus daarover moet ik iets kunnen zeggen. Ik kan ALTIJD iets zeggen. Als ik wil. Volgens het principe van 'alleen vandaag' is het nu en hier de beste plaats voor mijn oefening.
Maar het zou dus best gaan over mijn ervaring met de tweede stap. Over geloven, geestelijk gezond worden en het bestaan van een Kracht groter dan mezelf. Ik mag zeggen dat ik dat inderdaad begin te geloven. Dat er aan mijn geestelijke gezondheid wat mag gedaan worden en dat er een Kracht bestaat die dat kan doen.
Dat is niet zo evident. Ik ontdek dat het bemoeilijkt werd door zelfmedelijden. Ik was van oordeel dat God voor mij geen tijd hoefde te maken, dat ik dat niet verdiende. Of was het hoogmoed? Voor mij hoefde dat niet. Het feit dat ik toegeef alcoholist te zijn lijkt mij het eerste teken op de weg naar die geestelijke gezondheid. Ook de kalmte die ik regelmatig bereik, zoals nu, op dit ogenblik. Aangezien dit de belangrijkste dag in mijn leven is, en zo voel ik het ook, kan ik voor die kalmte alleen maar dankbaar zijn.
In het jaar dat onze vorige koning met zijn Fabiola trouwde kocht ons moeder een TV. Men sprak toen ook over echte mannetjes die weldra zouden wandelen op de maan. Ik kon al lezen en las daarover. Techniek interesseerde mij en ik doorgronde de werking van een TV. Ik was fier en eigenwijs. Mijn nichtje keek naar mij op met al mijn kennis. Toen, op een dag vertelde ze mij over Kleurentelevisie gehoord te hebben, dat ze dit gemaakt hadden. En ik: "dat is onmogelijk, dat kan niet, dat geloof ik nooit!". En ik ging overal vertellen over wat men dat dom meisje wijs gemaakt hadden, hoe goedgelovig zij was. Ik was heilig overtuigd, vanwege mijn kennis, dat ik gelijk had...
Ik ben nadien wel een beetje voorzichtiger geworden maar het is een draad die doorgetrokken werd. Ik geloofde alleen in wat ik wist, zag en wat mij uitgelegd was.
AA leert mij wat AA-ers weten en geloven. Ik mag vrij putten uit die ervaringen. Dikwijls dacht ik (ik zegde uit niet luidop): "dat is onmogelijk, dat kan niet, dat geloof ik nooit!"
Dat is niet onmiddellijk verandert door te stoppen met drinken. Het stoppen met drinken was een voorwaarde, maar het deed mij niet zomaar veranderen. Het is door naar AA te komen en te blijven komen dat ik nu geloof. Ook al weet of snap ik het niet, toch kan ik geloven, ik begin eindelijk te worden zoals mijn nichtje.
...
nog niet klaar…
Inventaris.
Ikzelf dronk mijn eerste pint toen ik 18 was, ik dronk mij direct zat. Daarna is het nogal rap van één keer per week naar 't weekend gegaan en dan elke dag. Niet elke dag van de kaart maar genoeg. Ik ging toen nog naar 't school, eerst het voorbereidend en dan het eerste jaar ingenieur. Daar is het echt begonnen, ik zat meer in 't café dan in de les, het was dan ook direct mijn laatste jaar, ik ben gaan werken. Ik had die studies aangekund, maar dronk liever.
Hier een eerste echte bewijs van nog twee zinnetjes uit mijn eerste inventaris: "geen verantwoordelijkheden opnemen / geen normale plichten vervullen" Dat was later ook op 't werk zo en in mijn 'gezin'.
Ik ging toen stappen met onze F. en mijn oude schoolmaat H.. H. is er ook niet meer, de laatste keer dat ik hem zag was tien jaar geleden, hij was in het laatste stadium van drinken. Meisjes interesseerden ons niet zozeer, dat waren trutten. Maar daar dachten die meisjes anders over en wij werden 'gepakt'. Ik door C.. Ze was nog geen zestien en ik was er reeds eenentwintig. Binnen de zes maand woonden we samen, hoewel ik aan dat laatste jaar 'studie' bezig was en geen cent had, zij werkte en onderhield mij (en ook ons moe). Maar het was plezant en we kwamen goed overeen. Pas na dertien jaar is ze weg gegaan, ik heb dertien jaar van haar leven gepikt. Ze is vertrokken met een oude auto, een beetje geld en een nieuwe vriend. Toch hadden we geen ruzie, en nu nog niet, we zien elkaar regelmatig. Met mij was geen ruzie te maken, maar ook niet te leven. Ik ben bijvoorbeeld in die dertien jaar nooit één keer recht naar huis geweest... nooit één keer.
donderdag, dag 13
Dobro utro. Gisteren namiddag drie uur en deze nacht negen uur geslapen. We laden de batterijen goed op. Mijn J. ligt er nog in, ik denk dat haar batterij nog trager laadt dan de mijne.
Gisteren was het erg warm, vandaag zijn er een beetje wolken en het zal niet veel beter worden denk ik. We zouden nog eens op stap moeten gaan, normaal gaan we elk jaar eens naar Baska, dat is het einde van het eiland en precies het einde van de wereld, maar het is het mooist wanneer het slecht weer is en dat hadden we nog niet dit jaar.
Vandaar zijn we naar Vrbrnik gereden, erg klein, op de flank van een berg, je zit honderd meter boven de zee, alleen te voet geraak je in het oude gedeelte waar de straatjes één tot twee meter breed zijn en bergop, bergaf, trap op trap af tussen de huizen gaan, net als in een sprookje van Grim. Er is één café waar ze de beste wijn van 't eiland hebben, gelukkig is ook de hesp en kaas een specialiteit, er hangen zeker twintig hespen boven je hoofd te drogen en de bolletjes kaas liggen op planken aan de muur.
Het experiment met de bankkaart is gelukt. Ik ben naar een muurautomaat gestapt, kaartje erin, taal gekozen, bedrag en code ingetikt en de centjes kwamen er uit. Net zoals in Dendermonde. De wereld is klein geworden. En de computers groot.
Haha, het wordt donker en winderig, er is al wat bliksem in de verte, het wordt plezant vanavond, we krijgen regen. En wat heeft J. gedaan? Ze is die drie kattejongskes gaan halen! Dat we vandaag weg geweest zijn is eigenlijk omdat hier in de plaatselijke winkel alle kittekat uitverkocht is, we zijn naar het volgend dorp moeten gaan om een voorraad in te doen, die kat kost mij de oren van 't lijf. Er is hier wel leven in huis.
Inventaris.
Toen mijn C.ke weg was ging het slecht. Ik was mijn eigen baas, had geen controle meer. Maar ik trok mijn plan, hield mijn werk en dronk 'met verstand'. Na een kleine twee jaar viel ik op mijn J.. Het was in een dancing en ik vond dat ze te dronken was om met de auto te rijden, ik had er toen geen en ik zou wel rijden. Dat was op 11 maart '88. Op 6 juni '96 ben ik bij AA gekomen, we hebben samen zeven jaar gedronken, één maal zijn we samen gedurende een jaar droog geweest, dat was zonder AA en dat was niet te doen. In '95 was ik uiteindelijk toch mijn werk kwijt geraakt maar vond snel iets anders, wat ik nu nog niet snap, het was wel de periode waarin ik trachtte om met nog meer verstand te drinken, ik heb vanalles geprobeerd om 'een beetje' te drinken. Op dat nieuwe werk heb ik bijvoorbeeld nooit overdag gedronken. Ik dronk 's avonds 15 pinten, niet meer niet minder, behalve als we weg gingen of bezoek hadden.
vrijdag, dag 14
Amaai, het heeft deze nacht nog goed vies gedaan. Gisteren was dat rustig na een half uurtje, de lucht opnieuw blauw. J. deed de drie katten terug naar beneden en we dachten dat het probleem daarmee opgelost was. Dag Jan! Mama matchka bracht ze weer naar boven, één voor één. Wat wij niet wisten dat was dat het ‘s nachts zou herbeginnen en die kat wist dat waarschijnlijk wel, ze zal naar het nieuws geluisterd hebben.
Deze morgen is de lucht helder, Rijeka is zichtbaar en 't is fris en gezond.
Ik vroeg aan J. wat er voor vandaag op 't programma staat: "eerst ons wassen en dan gaan we denken", zegt ze. Tot straks ;-)
We zijn een ijsje gaan eten, dat doen we elke dag.
Inventaris.
Het is niet simpel hé. Vertellen over vroeger, dat gaat. Maar wat was er allemaal fout? Ik lees nog in wat ik eerder schreef: "Zelf geen kritiek kunnen verdragen / Het niet vinden van mijn fouten!". In verband met kritiek was ik rap op mijn teentjes getrapt, ik was immers nooit verkeerd. Het niet vinden van mijn fouten is op te lossen door er over te praten. Maar dan moet ik kritiek kunnen verdragen. Ik probeer dat en het lukt stilletjes aan. Van die vier jaar die nodig zijn om mijn inventaris te maken dat is onder andere omdat ik eerst moet leren om kritiek te aanvaarden.
Ik kan nu de mensen rondom mij rustig bekijken zonder me al te veel op te winden. Wanneer ik een stommiteit zie controleer ik meestal of ik dat zelf ook doe... en ja hoor ik heb bijna altijd prijs!
Maar er zijn nog andere dingen behalve fouten. Er zijn dingen waarbij ik moet ontdekken of ik juist of verkeerd in elkaar zit. Een mens moet dagelijks dikwijls beslissingen nemen. Ik ben sinds nieuwjaar een keer of vijftien bij de tandarts geweest. Ga ik, of ga ik niet... Het was bijna even veel jaar geleden dat ik er nog was, dat is niet 'geestelijk gezond'. Een 'normaal' mens gaat regelmatig bij de tandarts. Nochtans was ik meer dan vier jaar bij AA voor ik besefte dat het zo moest. Binnen zes dagen is het drie jaar dat ik niet meer rook. Rook ik, of rook ik niet... Het is gezond om fruit te eten, toch zal ik niet één appel eten in een jaar. Waarom? Ik kan natuurlijk niet alles tegelijk doen, veranderen of verbeteren. En is dat allemaal nodig? Het probleem is dat AA mij leert om liefst niet alleen te beslissen wat nodig is of niet.
zaterdag, dag 15
Het is koud vandaag en winderig. Straks gaat Katarina een nieuwe lantaarn kopen voor op ons terras. Met die wind en door de jaren hing ze nog vast aan één draadje en ik had ze los geknipt. Ik heb altijd mijn reistrousse mee met het nodig gereedschap. Zelfs een universele meter. Ze moeten mij alleen een boormachine bezorgen als het een ander model wordt. Als ik wil heb ik hier veel werk.
De tegenprestatie was dat we zelfgebakken kaastaart moesten gaan eten. En we waren pas terug van een coupe-caramel.
Inventaris.
Vandaag niet, ik lees een goed boek en die moet eerst uit.
zondag, dag 16
De dag is goed begonnen, wel koud en winderig, we hebben dus gewandeld. 's Avonds bewolkt en regen, 't is slecht weer. Maar te warm is ook niet plezant. Ik heb ons moe een berichtje gestuurd op haar GSM. Alleen weet ik niet of ze het zal kunnen lezen, morgen bel ik haar zonder fout want ze zit deze week alleen thuis mijn broer is ook weg, naar Noorwegen. Brrr daar zal het ook koud zijn.
We zijn nog wat in de Columbo gaan zitten, dat is onze favoriete bar. Maar er was niet veel volk, door het slecht weer. Ik heb mijn boek uit en las een beetje in een boekje met als titel "In vrede leven". Het is klein, past in de jaszak en staat vol bruikbare dingen. Het zou bijna een AA-boekje kunnen zijn. Het geeft tips om te leren accepteren zoals ik ben. Ik zat mij af te vragen wat ik eigenlijk zat te doen, daar waar ik zat en bladerde wat doelloos, en alsof het boekje wist wat ik wilde weten stond er: "De plek waar je nu bent is de ideale plek om te oefenen". Dat zou een Zen uitspraak zijn en ze is nuttig.
Ik kocht het meer dan een jaar geleden, denk ik, en las het toen een eerste keer. Dat bladeren doet mij besluiten om het nog eens te lezen en nu wat grondiger.
Het eerste hoofdstuk gaat over gelijkmoedigheid. Of Kalmte (in alle volgende hoofdstukken eigenlijk ook). Op de vijfde bladzijde staat ten andere ons AA-gebed, wat de schrijver prachtig vindt. Voornamelijk 'de gave des onderscheids' zoals hij het zegt. Ik mag emoties (of iets anders) hebben maar de emoties (of andere zaken) mogen mij niet hebben. Als oefening voor gelijkmoedigheid geeft hij de meditatie.
Inventaris.
Misschien kan het ook nuttig zijn voor mijn inventaris, dat boekje, indien wel, schrijf ik er hier een stukje over...
Gelijkmoedigheid of kalmte is in elk geval iets wat ik dikwijls NIET heb. Meestal ben ik kalm maar dat kan voor een onnozelheid plots weg zijn en dan kan ik nogal vervelend doen. En kwetsend.
maandag, dag 17
Aiaiaiai, de laatste week begint, volgende week rond dit uur zit ik op 't werk. Het is een schitterende morgen, vannacht heeft het vies gedaan, wind en storm maar daar is niets meer van te zien. De lucht en de zee is zuiver, het kan de ganse week goed blijven.
Ik ga eerst eens naar de post om te telefoneren naar ons moe en om nog en kaartje te posten. Was ik toch wel onze kleine S. vergeten zekers.
De koffie is klaar, afwas gedaan, matchka eten gegeven en nu douchen.
Met ons moe is alles in orde, mijn broertje vertrekt pas zaterdag, ik zal het verkeerd begrepen hebben of hij is van gedacht verandert.
Wat ik aangenaam vind is dat er praktisch geen verzet in mij opkomt bij het verder uitdiepen van mijn klein boekje. Gebeurd het nog niet zoals het er staat, ik word er niet kwaad om en ook niet moedeloos. Hoewel ik het nog nergens las komt het idee waarmee ik tracht te leven sterk naar voor:
"vandaag is het de beste dag in mijn leven"
In de dagelijkse weerspiegeling lees ik vandaag: ABSOLUTE EERLIJKHEID "We moeten absoluut eerlijk zijn tegenover iemand, willen wij verwachten lang en gelukkig in deze wereld te leven."
Aan goede raad niets tekort, alleen moet een mens het nog allemaal doen hé.
Vandaag heeft J. kip gemaakt. Gisteren heeft ze ook eten gemaakt, elk jaar krijgt ze dat eens, dan wil ze niet op restaurant gaan en eten we thuis. Pas op hé, het eten is voor mij dan nog beter en als ze het graag doet is dat oké, alleen moet (mag) ik dan de afwas doen, wat minder is.
Inventaris.
Er is nog zo iets. Het is niet echt een fout maar toch iets waarmee ik dikwijls zit en wat mij in de problemen bracht en nog kan brengen. Ik denk er aan omdat ik iets raar voor heb. Er zit precies iets voor mijn rechter oog, en als ik er naar kijk is het weg. Je zal dat ook wel al gehad hebben. Maar nu is het tamelijk vervelend, meer dan gewoonlijk. Het is zelfs moeilijk om te typen.
Wanneer ik zo iets heb denk ik direct het ergste. En ik kan daar blijkbaar niets aan doen. Ditmaal is het zo ver, denk ik dan. Toen ik een jaar of twee drie dronk moet dat begonnen zijn. Ik had het gevoel dat ik niet te lang zou leven en dat gaf mij de reden om er van te profiteren, mij van niemand iets aan te trekken en te vervallen in zelfbeklag. Tegen mijn omgeving zei ik daar niets van, ik dacht alleen: "wacht maar ze zullen het we begrijpen als ik hier straks steendood val".
Maar ik leef nog. Met nog steeds in het achterhoofd... niet lang meer.
Ik had geen enkele reden om te veranderen, of te stoppen met drinken, het was allemaal nutteloos, ik zou het toch niet lang maken. Het is in mijn ogen de enige reden dat ik zo idioot bleef doordrinken. In mij ogen hé, 't zal wel volledig anders zijn, maar zo denk ik er over, als ik iets voor heb, zoals vandaag. Als ik dit morgen of volgende week lees zal ik veel moeite moeten doen om het te laten staan, want ik zal het onnozel vinden. Maar ik ga proberen van het niet weg te wissen (wat met een computer gemakkelijk kan)
dinsdag, dag 18
Deze morgen belt mijn GSM, voor de tweede keer dit verlof. Het was een nummer uit Dendermonde, maar ik kende het niet. Er zijn heel weinig mensen die dit nummer hebben. Neem ik op... of niet. Ik nam op.
Het was de moeder van S. "Hij drinkt weer, elke dag van ‘s morgens tot ‘s avonds, we kunnen geen weg met hem".
Ikke uitgelegd dat ik mijn best ging doen en dat er iemand zou terug bellen. Het enige GSM nummer dat ik mee heb van mensen uit onze groep is van iemand uit hetzelfde dorp als S. en die wilde ze wel niet hebben. Nu mag ik proberen om in 160 lettertjes uit te leggen aan mijn vriend R. uit M. dat hij iemand anders, uit een andere groep naar die mama moet laten bellen om af te preken hoe die schelm uit de goot te halen. Wacht maar tot ik hem binnenkort ergens ontmoet, en hij nuchter en wel een babbel wenst, hij gaat het niet gemakkelijk krijgen.
Ik ontving dat 'de andere' niet wil bellen, er is met onze vriend S. niets aan te vangen en hij moet maar zelf telefoneren... dat zijn nogal mannen. Toegegeven, er blijven achter lopen heeft soms geen zin, maar hoe weet je dat op voorhand? Ik ben toch van het principe om het eerst te proberen.
We zijn klaar om op stap te gaan, ons matchka heeft geen eten meer.
Inventaris.
Wrok, jaloersheid, onverdraagzaamheid, oneerlijkheid, valse medelijden, angst, gramschap, kritiek, trots, hoogmoed
woensdag, dag 19
Deze morgen heerlijk weer, maar veel wind en stilaan wolken. In de namiddag regen. Deze morgen heel vroeg en deze namiddag laat SMS berichtjes met beste wensen ontvangen. Vandaag ben ik jarig. 5 jaar voor alcohol, 3 jaar voor de sigaretten. Ik voel mij een beetje veel fier, dank u voor 't applaus! Die jaren gaan voorbij aan een snelheid, niet te geloven. Van die vijf jaar weet ik nog vrij veel, vergeleken met de jaren ervoor, die zijn één groot zwart gat.
We zitten in de Konoba, ons cafeetje met open haard, aangezien het koud is is het hier het best. We zullen wat te eten bestellen, dan moet hij het nog wat warmer maken. De muziek is hier altijd lokaal. Momenteel is het de vertaling van een héél beroemde smartlap, we kennen alle twee de melodie maar kunnen langs geen kanten op de tekst of de originele uitvoerder komen. Korsakov zekers?
De baas, Leko, is een vergeetkop, onvoorstelbaar. Wat je bestelt komt niet of op een verkeerd moment. Hetgeen hij brengt is wel uitstekend, je kan vis, inktvis, scampi’s of vlees laten bakken. Vroeger had hij ook altijd een dikke bonensoep opstaan maar die is er dit jaar niet bij.
Inventaris.
Het verhaal gaat nu verder over twee dronkaards. Alleen het mijne telt natuurlijk. Maar het drinken, minder drinken, niet drinken en alles wat er rond hangt deden we samen. Ik ben nooit meer blijven hangen na het werk, niet één keer. Ik kwam recht naar huis bij mijn J. en we dronken samen. Thuis en elders. In het begin was dat geweldig plezant. Op het laatst veel minder. In de vijf jaar dat we dit uithielden ben ik eigenlijk niet 'aanwezig' geweest. Het zijn gewoon vijf jaar die weg zijn zonder enig nut. We deden niets verkeerd, maar ook niets goed, zelfs de feestjes die we organiseerden... halfweg moest iedereen zijn plan trekken omdat wij van de kaart waren.
Het zal rond deze periode geweest zijn (einde verlof) in '94 dat we alle twee zo kapot zaten dat we beslisten om één jaar niet te drinken. En dat deden we. In het verlof van '95 zijn we herbegonnen en het is natuurlijk niet meer gestopt. Enkele maanden later is J. ziek geworden, het ging toen allemaal heel snel. Tot ze in mei '96 in de kliniek terecht gekomen is, het was tamelijk ernstig. Ondertussen besefte ik ook dat ik absoluut iets aan mijn drinken moest doen. J. zou in elk geval, willen of niet, nooit meer kunnen drinken of ze was er letterlijk geweest. Ik dronk mijn pinten, gewoon omdat ik ze nodig had, elke dag. Tot ik iemand van AA belde (die ik al jaren kende) die mij twee mensen stuurde. En dat was vandaag vijf jaar geleden.
donderdag, dag 20
Vandaag is het al inpakken en inladen. We hebben hier een parking binnenin en tussen de huizen we moeten dus niet bang zijn voor de dieven. Voor mij is het de vijftiende keer dat ik op dit eiland, in dit dorp verblijf. De eerste keer 16 jaar geleden met C.ke nog, de tweede keer het jaar daarop met mijn vriend E. en de volgende keren met J. met alleen vijf jaar geleden een keer er tussenuit, toen zijn we niet geweest. Dat was toen wel een turbulent jaar maar zonder verlof.
Wat ik het meest deed was niets doen. Slapen, eten, lezen, muziek luisteren en een beetje nadenken en schrijven. Dat boekje over gemoedsrust is ook niet slecht, bij gelegenheid zal ik eens enkele bladzijden in de computer steken en opsturen. De conclusie van de schrijver is dat we het best dag per dag aanpakken, hij geeft verschillende ideeën om 'vrede van geest' te vinden, en die dan te behouden, onder alle omstandigheden.
Mieren zijn ijverige beestjes, een mens zou zich afvragen wat ze toch doen, er zit hier dag in, dag uit een sliert mieren van onder naar boven te kruipen en terug, onderweg zeggen ze iets tegen elkaar...
We gaan een laatste keer naar beneden om te eten en te slenteren. Ik kan gewoon in mijn sandalen springen, mijn hoedje tegen de zon en een beetje Kuna's nemen en weg. Verder heb ik niets nodig.
Drie weken niets doen, het is geld waard. Op zoek naar rust. Het is de laatste dag vandaag en ik beslis om niet meer te zoeken. Ik voel me rustig, hoewel we slechts enkele uren voor het einde van het verlof zijn heb ik het gevoel dat het goed is. Ik ga nog een beetje niets doen en dan moe en voldaan slapen.
Ik weet niet of ik reeds veel vertelde over de zonsondergangen? Elke dag zien we hier de mooiste zonsondergang die je kan dromen. Volgend jaar zet ik mijn fototoestel op een steun en neem elke avond eenzelfde kiekje, het zal elke dag verschillend zijn. Ik ga dat volgend jaar doen want dit jaar ben ik mijn fototoestel vergeten. Ik heb ook een klepper van een verrekijker, maar hij ligt ook thuis in de kast.
Het is in mijn herinnering de eerste keer dat ik echt goesting heb om naar huis te gaan. Drie weken is blijkbaar voldoende, of zou het zijn omdat ik nu zo veel mensen achter liet. Vroeger liet ik niemand achter, een hoop mensen die ik kende, dat wel, maar niemand waarom ik gaf. Mijn loners, mijn e-mailvrienden, de mensen van de groep en andere AA-ers die ik ondertussen goed ken uit de diensten en uit weekends... het beginnen er een pak te worden. Ons moe en J.'s moe natuurlijk. Niet zo erg mijn broer, das raar. Kleine S. en enkele buren. De collega’s van het werk mis ik ook niet, wel de twee meisjes van het Essostation, waar ik elke morgen mijn koffie drink, en de mensen die er komen. Ik zal sapperdepipe content zijn dat het volgende week is, en dat werken zullen we er maar bij nemen. Hoewel ik weet dat ik kan niets doen zonder mij te vervelen, maar omdat het een einde heeft waarschijnlijk. Ik zal maar toegeven dat ik content ben dat ik maandag kan gaan werken.
Inventaris.
"Niet sober leven". Daarmee wil ik zeggen dat ik niet neen kan zeggen als ik iets graag zou hebben. Ik kan me wel een beetje beperken maar meestal koop ik waar ik goesting op heb. Ik heb al gemerkt dat ik dan meestal een tijd lastig loop, veel kritiek heb, dat J. niet veel goed kan doen. Ik zie voortdurend belemmeringen om mijn eigen ding te hebben en ben moeilijk. Eens ik 'het ding' heb is dat over... tot de volgende zotte gedachte. Bijvoorbeeld dat zakcomputertje waarop ik momenteel dit briefje type. Dat heeft 30000 frank gekost, welk normaal mens koopt dat nu? (niet zeggen dat ik het vertelde, maar R. heeft er vorige week ook eentje gekocht hihi, zijn R. zal ook gezegd hebben: 'wilde da ding kopen en mijn kop gerust laten!')
vrijdag, dag 21
Goede morgen, het is half acht en de koffie loopt door. Er is ook reeds muziek. 'Spirits of Nature' noemt het CD'tje er staan fantastische melodietjes op. Op het ogenblik violen, gongs, simbalen, hoorns, drum en nog allerhande rare geluiden + J. die opstaat, belange niet wakker :-) ik neem koffie met douche en we vliegen er in.
Pas rond tien uur weg geraakt. Een normale reis over Rijeka en de baan naar Postonja. Ik noem dat de baan van de duizend bochten en het zullen er niet veel minder zijn. Na een tijdje rijden komt men in 'een bus' terecht van na elkaar slingerende auto's. Het heeft geen zin om iemand voorbij te rijden, best is gewoon in de bus te blijven en te volgen. Halfweg heeft men nu de grens met Slovenië waar halt wordt gehouden. Voor de grens hebben we getankt maar voor de prijs moet dat niet meer gedaan worden, de benzine kost er momenteel zoveel als bij ons. Via een steile pas Oostenrijk in. Net over de grens komen we opnieuw in Der Post waar we spek met eitjes gegeten hebben. Van daar is het praktisch gans de baan autostrade, met veel tunnels en bruggen, dat wel. Een goede honderd km voor de grens met Duitsland deden we een korte stop voor een drankje en een ijsje en je raadt het nooit. De auto wilde niet meer starten! s' Morgens en na de middagstop geen probleem en nu: Niets!
Startkabels gekocht en een brave Duitser gevraagd om ons te starten. Het lukte met veel moeite. We zijn in Rosenheim op de parking geraakt, ik had onderweg niet meer dan de standlichten gebruikt en zag aan de verlichting dat de spanning niet stabiel was. Ik heb de indruk dat de accu helemaal niet bij laadt. Hier op de parking sloeg de motor gewoon af en 't spel is opnieuw zo dood als een pier. Morgen wordt het plezant om aan een nieuwe accu te geraken. Daarover morgen meer. Nu is het laat, ik ga slapen.
Inventaris.
Moe
zaterdag, dag 22
J. onder de douche, ik al klaar. Nu wordt het zaak om een garagist te vinden die ons een nieuwe accu wilt komen steken. Het is allemaal een ietsje moeilijker doordat het regent. Ik hoop dat Frau Smith een brave man voor ons vindt die dat klusje wil klaren. In elk geval gaan we eerst genieten van een uitgebreid ontbijt.
Inventaris.
Onderweg naar huis…
zondag, dag 23
We zijn er, ik doe het gras af, ga eens bij ons moe, ben gisteren bij de moe van J. geweest. Daar is alles oké.
De poetsvrouw heeft ons gisteren geholpen om de auto te starten, we zijn naar een garage gereden en daar zijn we snel geholpen. Verder verliep de reis normaal, het is wel ver, alles tezamen deden we 3300km.
Inventaris.
Ik denk van er nog een beetje aan te sleutelen, ik heb nog wat tijd. Als je het goed vind dat ik eens langs kom schrijf je maar een briefje. Er staat niets in brand, we hebben alle tijd. Zie je het niet zitten dan is dat helemaal niet erg. Je mag ook bellen. En ik kan ook komen om een potje kaart te spelen als dat beter is.
Bedankt voor het lezen en tot binnenkort
DSV
W.
copyright Willem