Twaalfde Stap

Wij hebben het besluit genomen onze wil en ons leven toe te vertrouwen aan de hoede van God, zoals wij persoonlijk Hem opvatten.

april 2001

Dag beste vrienden, vriendinnen AA-ers. Hoewel ik jullie meer als broers en zussen zie... (familie kies je niet zelf)

Toen ik dan eindelijk aan de twaalfde stap kwam maakte men mij duidelijk dat hij uit drie delen bestaat. Of men probeerde dat toch.
Het eerste van de drie was al meteen prijs: "Geestelijk ontwaken". Wat was dat nu weer?
Toegeven dat ik alcoholist ben en blijf en dit probleempje alleen in de hand kan houden door de hulp te aanvaarden van een Hogere Macht...
Zo zie ik het een beetje op dit ogenblik.
Het contact leggen en het verstevigen; tussen die Hogere Macht en mij. Zodra ik ze aanvaard heb. Zo zie ik het ook.
Ze vertelden mij dat ik het niet snel van mezelf zou weten, van dat "Geestelijk ontwaken"… dat de anderen het eerst zouden opmerken en ik pas later.
Dat kon ik aannemen, ben nooit van de rapste geweest in dergelijke zaken.
Het "Geestelijk ontwaken" zou het gevolg zijn van de vorige stappen… en daarmee heb ik het nog erg druk.
Het tweede stukje: "de boodschap aan andere alcoholisten" doorgeven.
Ik betrap mij er nogal eens op dat ik de boodschap ook aan niet-alcoholisten tracht door te geven, hoe zou dat nu komen?
Of dat ik mijn boodschap doorgeef, en niet die van AA. Best geef ik mijn ervaringen door die ik opdeed tijdens het zetten van die elf stappen, ik betrap mij er op dat ik dikwijls de (negatieve) ervaringen van anderen doorgeef, om over de mijne te kunnen zwijgen?
Men vertelde mij ook: "je kan maar geven wat je zelf hebt".
Wat ik wel zie is dat "de AA-boodschap uitleggen", zoals schriftgeleerden dat doen, bij mij niet aanslaat. Ik luister veel liever naar iemand die zijn ervaring vertelt dan naar iemand die uitlegt hoe AA wil dat ik het doe.
Het derde deel, de kroon op het werk: "en deze beginselen bij al ons doen en laten toe te passen." Oeioei...
Wie kan dat nu? Heb ik al honderd keer gezegd… een patertje?
Bij ons in de groep is er een die dan zegt: "streven naar perfectie, zonder die ooit te bereiken..."
Plezante gasten!
En toch is het de enige weg. Telkens ik bots, en dat komt nogal eens voor, is het omdat ik een of ander beginsel aan mijn laars lap.
"Ik wist het niet", kan ik ook niet meer zeggen, want ik weet het maar al te goed wanneer ik een scheve schaats rijd.
Ik doe stille voort.

mei 2005

Onder invloed van een vergadering over de 12de stap gisteren en daarbij aansluitend de vraag van een vriend waar ik niet direct een antwoord op had ben ik mij eens gaan bezinnen over de woorden "draag de boodschap uit".
Eerst en vooral welke boodschap en hoe kan ik dat best doen?
Ik weet nu wel zeker dat die boodschap uiteen valt in twee delen of beter gezegd in twee doelgroepen. Een boodschap van hoop voor de nog lijdende alcoholist die hulp zoekt en die wij allemaal best kennen. Maar tevens een boodschap naar de mensen rondom mij en zeker naar mijn partner toe die het soms moeilijk heeft om te begrijpen wat ons drijft om dingen te doen voor AA die wij meestal niet zouden opbrengen voor onze partners.
En hier vind ik dat we ook een boodschap hebben te brengen maar dan een boodschap van liefde voor mijn partner en voor heel de maatschappij. Als AA-er heb ik zeker de plicht om mij liefdevol op te stellen tegenover de mensen die ik ontmoet, want staat er niet letterlijk in de stappen: "met alle soorten mannen en vrouwen leren samenleven in goede verstandhouding, vrede en broederschap is een boeiend en fascinerend avontuur."
Waarom een boodschap van liefde?
Omdat ik niet moet verlangen dat iedereen zo maar akkoord gaat met mij en dat ik er van overtuigt ben dat iemand die onwillig tegenover mij staat niet plots van mening zal veranderen. In sommige gevallen waar men zelfs uitgesproken onverschillig of zelfs vijandig is mag dat geen reden zijn om die persoon niet meer lief te hebben. Ruziën en verwijten maken zelfs smeken om begrip zal meestal de andere niet vermurwen en is dikwijls de reden om de boodschap die ik wil brengen af te wijzen. Liefde geven zonder iets terug te verlangen is wanneer ik het over mensen in AA heb niet zo moeilijk. Waarom lukt het dan niet wanneer het gaat tegenover mijn partner of personen buiten AA? Ik zou toch stilaan moeten weten dat er een spreekwoord is dat zegt dat liefde bergen verzet. Ik ben er vast van overtuigt dat wanneer ik iemand onvoorwaardelijk liefde geef zonder iets terug te verlangen net zoals een aanhoudende druppel water een steen kan doen barsten het hardste pantser van onverschilligheid en afwijzen zal doen barsten. Een ding mag ik zeker niet vergeten; AA ben ik en aan mijn gedrag wordt AA getoetst. Als ik er niet in slaag mijn naasten te beminnen gelijk mij zelf faalt AA. Of de andere mij nu aanvaard of afwijst mag geen reden zijn om niet lief te hebben.
Hou het simpel warm en droog. Jan...

december 2006

Bij het geestelijk ontwaken als gevolg van deze stappen...

Daar heb ik lang mee geworsteld. Ik wilde absoluut geestelijk ontwaken.
Al ondervind ik dat dit een continu proces is.
Zolang ik wekelijks naar de groep ga en met de stappen en tradities bezig blijf, stuk voor stuk kan ik meer en meer dingen aan die ik vroeger niet kon.
Geestelijk ontwaken voel ik aan als dingen kunnen die vroeger onmogelijk waren, voor een stuk omdat ik er zelfs niet aan dacht, dat ik niet wist dat het bestond.
Als gevolg van de eerste stap ben ik ervan doordrongen dat ik alcoholist ben en dat ik totaal de weg kwijt was.
Als gevolg van de tweede stap ben ik ervan overtuigd geraakt dat ik met de hulp van God ietsepietsje normaal kan worden, ik geef dan ook met plezier mijn wil over en probeer mijn leven niet zelf te dirigeren, dat lukt echter niet altijd en geeft bij momenten een hoop frustraties en wrange gevoelens.
De vierde stap is voor mij het voortdurend aandacht hebben voor lotgenoten en voor mijn omgeving en uit mijn reacties op die mensen en omstandigheden leer ik mijn karakterfouten kennen. Ik heb de helft van mijn leven rond mijn ik persoontje geleefd en had geen idee van mijn gedrag.
Door de elfde stap, meditatie en gebed kan ik babbelen met God over die opgedane kennis en het help mij tegenover mezelf toe te geven dat ik fout zit. Het is dan een fluitje van een cent om daar eens met iemand over te praten.
Jammer genoeg brachten al die inspanningen, zelfs na jaren geen sikkepit op. Dat was een crisismoment. Met spreekt al eens van 3 – 6 – 9 in AA en dat klopt wel ergens. Na drie jaar lag ik deftig overhoop met de eerste vijf stappen en na zes jaar was het nog slechter omdat ik niet het gevoel had ook maar één karaktergebrek te kunnen oplossen.
Dan ontdekte ik stap zes en zeven. Ik was teveel ‘bezig’ geweest. Ik had teveel geluisterd naar ‘ge moet het wel zelf doen’.
Dat had zeker en vast zijn nut gehad want ik was al die jaren nuchter gebleven. Maar permanente levensvreugde was er zeker niet. Wat voor mijn omgeving ook niet zo aangenaam was. Alles ging goed maar niet ‘echt’.
Ik werd stilaan bereid het niet meer zelf te gaan doen, ik wil zeggen het idee hebben dat ik dat wel kon. Al erkende ik op dat moment nog niet dat God er voor mij was, toch probeerde ik voortdurend nederig te vragen mijn karaktergebreken te laten wegnemen.
Stap zes en zeven zijn steeds aanwezig.
Stappen 8 en 9 hebben voor mij weinig betekenis naar het verleden toe. Het is eerder het bewust ‘er zijn’ voor de mensen waarmee ik vandaag omga. Eén van mijn karaktergebreken is mijn dik vel en het ontbreken van schuldgevoelens. Ik lig absoluut niet overhoop met het idee van wat ik de mensen indertijd aandeed. Dit staat tot vandaag op een laag pitje.
De elfde stap wordt tot mijn verbazing mijn favoriet.
Nog niet zo lang geleden ontdekte ik dat ik in God geloofde. Geen idee wanneer of hoe het kwam maar op een dag had ik het woord God gebruikt zonder dat ik het wist.
Ik weet niet of ook dat een deel is van het geestelijk ontwaken, het is in elk geval iets wat ik vroeger niet kon en voor mij is dat het belangrijkste deel van de twaalfde stap.

De boodschap doorgeven aan andere alcoholisten is maar de normaalste zaak van de wereld en dat kan ik maar door de stappen en tradities in als mijn doen en laten toe te passen.

Wat mij weer bij stap één brengt en we zijn opnieuw vertrokken...

september 2018