Terug
 

Omhoog Volgende

Reactie verzenden
 

Gedacht 1
Naam: witch
Datum: 15 mei 2003
Inbreng
Graag wil ik even reageren op Jan zijn gedacht van 14 mei. Ik kan het helemaal met hem eens zijn. Ik ben zelf nogal een jonkie en ben het met Jan eens dat we van de ervaring van oudere mensen (in en buiten AA) veel kunnen opsteken. Nog niet zo lang geleden ben ik van AA groep gewisseld. De eerste jaren in mijn 'moedergroep' zat ook een oudere man, altijd trouw aanwezig. Hij heeft velen van ons goede dingen meegegeven, al was ik toen nog veel te jong en opstandig om werkelijk goed in me op te nemen wat hij wou zeggen. Kalm aan maar meiske, ge hebt uw hele leven nog de tijd. Ge wilt te rap. Dat is iets wat pas later tot me door is gedrongen, maar het was de rust en de levenswijsheid die precies doorzagen wat er scheelde. Inmiddels is hij al een aantal jaren overleden, en nu ik er over nadenk is toen ook de rust uit die groep verdwenen. Ik begon me verplicht te voelen op mijn post te zijn, voelde me geforceerd. Heb veel dingen op me genomen, waar ik eigenlijk helemaal nog niet aan toe was. Sinds ik van groep gewisseld ben, merk ik hoe het er eigenlijk aan toe moet gaan binnen een goede AA groep. Iedereen, van nieuwkomer tot oude rot in het zuipersvak, moet zich in de eerste plaats op zijn gemak voelen. En zoals Jan zei, geen wijzende vingers wie wel wat en wie iets niet doet. Is het thuisgevoel er echt, dan zal de rest ook wel op zijn plooi vallen.

Naam: degenen die willen weten wie ik ben, die weten dat wel.
Datum: 15 mei 2003
Inbreng
Dank u Jan!!

Naam: jan...
Datum: 14 mei 2003
Inbreng
Ik heb vandaag stilletjes gelachen. Het is altijd gek om de reacties te lezen wanneer iemand eens iets verkondigd dat een beetje buiten de lijntjes kleurt. Wij de hand van AA staan dan altijd klaar niet om die hand uit te steken maar om ze op te heffen en ons vingertje vermanend te prikken in de richting van de onverlaat Dikwijls alleen maar omdat iemand het waagt er een andere mening op na te houden die wel eens afwijkt van wat wij als de gangbare opvatting hebben verklaard. Ik bedoel maar er was onlangs een mailtje waarin werd gesteld dat we het normaal vinden dat een 'nieuweling' vol trots verklaard hoeveel dagen, maanden, of een maand nuchter is als dat gebeurd is er applaus op alle banken. Dan volgt er een periode dat men nog wel mag zeggen hoeveel jaar men wel nuchter is maar dat schijnt helemaal geen verdienste meer te zijn als ge dat wat te nadrukkelijk zegt is men al vlug geneigd u een dikke nek toe te meten. Waarom dat mag joost weten. Het zijn nochtans deze mensen die voor het overgrote deel de diensten bevolken en verder in de groepen zeker een voorbeeld rol vervullen zonder hen zou AA er heel anders uitzien voor hen geen applaus hoogstens kritiek als er wat misloopt. Dat ze het opbrengen om iedere week trouw op post te zijn en dikwijls de nederigste werkjes opknappen is toch zeker maar normaal dat mag allemaal als ze maar niet beginnen te stoefen met te zeggen hoelang ze dat al wel doen want dat zou de nieuweling kunnen afschrikken. Begrijpen wie kan. Eens iemand langer dan vijftien twintig jaar nuchter is is het hek helemaal van de dam zeg geen woord verkeerd want je krijgt meestal achter uw rug wel de nodige kommentaar. Nochtans is er in AA volgens mijn mening duidelijk drie verschillende stadia te onderscheiden: Eerst vechten tegen de drank. Dan een periode van dienende liefde en veel inzet en dan een periode om te genieten van die verworven gemoedrust die u dit alles heeft opgebracht en waar uw ervaring zeker niet mag onthouden worden aan de andere die gerust mogen weten hoe ge u voelt als ge er in geslaagd zijt een gelukkig nuchter leven op te bouwen en een geloof te verwerven in een hogere macht die dat schraagt. Daarom laat ons allen fier zijn op wat wij hebben bereikt en als het uitkomt daar in alle openheid over vertellen zonder u gegeneerd te moeten voelen om wat ge hebt gepresteerd dat heeft niets met een dikke nek te maken maar alles met getuigen van wat de Hogere Macht door AA kan verwezenlijken. Het enige wat mijns inziens met een dikke nek te maken heeft is dat opgestoken vingertje en voor mij vooral die mailtjes waar die fameuze "knip" in voorkomt die kunnen meestal alleen maar commentaar voort brengen op bepaalde stukjes uit een berichtje liever hoor ik een mening ook als ze afkeurend is maar tenminste in een persoonlijk stukje gegoten. Sorry mensen maar dat moest er even af.

Naam: witch
Datum: 14 mei 2003
Inbreng
Als ik wat berichtjes overloop, zijn er toch ook nog al wat mensen die (ook al zijn ze hun drankprobleem dan een beetje de baas) toch ook nog altijd kampen met die andere vreselijke sociaal aanvaarde duivel. De sigaret, wel te verstaan. Ik ben al ruim 7 jaar nuchter en de laatste jaren over het algemeen gelukkig. 3 jaar geleden heb ik een longziekte gekregen, maar als ik stopte met roken en de juiste medicatie, dan zou ik er vrij goed bovenop komen. Dit is ook gelukt, totdat ik een half jaar geleden weer in de val liep. Na een ruzie stak ik die eerste kankerstok weer aan en ik was vertrokken. Ik ben wel zo verschrikkelijk kwaad op mezelf, weet met mezelf geen blijf, want ik weet dat ik er op den duur aan kapot zal gaan en toch kan ik het niet laten. Wat is dat toch met ons soort mensen, wat maakt dat we zo krom denken als het om iets verdovends gaat? Het erge is dat ik heel mijn truckendoos van mezelf doorheb, ik verzin steeds wel iets om er toch nog maar eentje aan te kunnen steken. Gelukkig gaat het op het gebied van de drank met mij wel goed, vandaag dan, dag na dag.

Naam: M&M
Datum: 01 mei 2003
Inbreng
Beste Els, Hier is er altijd wel iemand die luistert naar wat een ander te vertellen heeft of eens een en ander graag kwijt wil. Verslaafdheden zijn erg voor de verslaafden, maar ook voor de vrienden, familie, ouders...Dat bewijst jouw artikeltje. Hopelijk blijft jullie vriendschap voor het leven. Het ga jullie goed!!

Naam: Martine( Pinky)
Datum: 30 april 2003
Inbreng
Voor anne, Ik weet nog niet precies hoe deze site werkt , ik heb ze nog maar een half uurtje geleden ontdekt en vind er mijn draai nog niet . Ik ben wel heel blij met jullie getuigenis. Ik dacht dat ik de enige was met dit probleem. Ik functioneer prima als ik alleen ben maar van zodra er een relatie mee gemoeit is loopt het mis. Zowel met de relatie als met mezelf . Negatieve gedachten; Niet meer willen leven ; het gevoel dat m'n verdriet groter is dan ik kan dragen ; Anne, ik heb net als jij pas de liefde van mijn leven gevonden en ook al weer verloren. Iemand die net als ik de AA vergaderingen bijwoont maar al veel verder staat in het beleven van het programma als ik. Na 10 fantastische dagen heeft hij ook de keuze gemaakt om onze relatie niet verder te zetten maar wil hij wel heel graag GOEDE VRIENDEN blijven. En juist omdat ik om hem oprecht geef kan ik zijn keuze respecteren maar en doet het verlies wel pijn maar voel ik me niet gekwetst. Dit grote verdriet in mij betekent wel dat ik hem voorlopig effe niet teveel wil zien omdat dan zelfkwelling is . Maar ik hoop dat we in de toekomst inderdaad goei vrienden kunnen worden zoals hij dat wil. Bedankt voor jullie getuigenis . Nu weet ik tenminste dat ik ook hier niet alleen mee sta Warme groeten Martine

Naam: Van Haelst Els
Datum: 30 april 2003
Inbreng
Ik vind drugs een gevaarlijk spul.Het is slecht voor de gezondheid, en bovendien is het een verslavingwekkend goedje.Ik heb een vriendin die rookt en toen ik dat ontdekt had was ik erg teleurgesteld in haar.Ik schaamde me dood als ze me aansprak.Daarom besloot ik even geen vriendinnen te zijn dat deed me wel veel pijn en haar ook. Maar een paar jaar later ontdekte ik dat ze me mistte en eerlijk gezegt mistte ik haar ook.Ik beloofde haar uit het rezervaat te helpen en dat is me gelukt,ik hielp haar ook te stoppen met roken.Nu zijn we weer vriendinnen voor het leven.Ze heeft me belooft te stoppen met roken en ik heb haar belooft eewig vriendinnen te blijven.dat is al bijna 3,5 geleden gebeurt.Dit moest ik even kwijt aan iemand. BEDANKT VOOR HET LUISTERENDE OOR!!!

Naam: jan ...
Datum: 29 april 2003
Inbreng
Hoi allemaal Hiermee wil ik alle landdag gangers en gangsters( in de goeie zin he )een prettige schitterende en buitengewone dag toegewenst het is u allemaal van harte gegund spijtig genoeg zal ik er niet zijn maar dat is dan ook alleen maar spijtig voor mij he . Pieterke als ge mijn kop eens wil zien zal dat waarschijnlijk gebeuren op het een of ander bezinningsweekend maar ik verwittig u veel is daar niet aan te zien hoor vraag dat maar eens aan de Willem die is er nog altijd niet goed van denk ik .Nee jong alle gekheid op een stokje zo een manifestatie met veel volk op een hoop is echt niet aan mij besteed ik heb er in de loop der jaren al wel een paar meegemaakt maar ze kunnen mij er echt niet warm voor krijgen maar evengoed het is u allemaal van harte gegund en ik zal er seffens op de vergadering nog eens duchtig reclame voor maken . groetjes en tot kijk

Naam: M&M madremia
Datum: 29 april 2003
Inbreng
Wat is dat toch met die 4de stap. Ik heb net hetzelfde ervaren als Anne. Ook ik ben de laatste tijd nogal wat bezig geweest met die 4de stap en daardoor volgde de rest bijna als vanzelf. Wrok en lichtgeraaktheid, trots, hoogmoed en koppigheid waren mijn grote struikelblokken. Nu ik dat ontdekt heb, kan ik het ook snel herkennen als ik weer eens die toer op ga. Het resultaat is verbluffend. Een “sorry” komt nu veel vlotter uit mijn mond en dat wordt enorm geapprecieerd. Als tegenreactie verbetert de verstandhouding en het wederzijds respect met reuze schreden. Het verwijt dat ik slechts wit en zwart kende wordt niet meer naar mijn hoofd geslingerd. Er zijn ontzettend veel meer grijswaarden dan ik ooit kon vermoeden en nu ik niet meer kleurenblind ben, kan ik genieten van een prachtig kleurenpallet. Ik en de drank staan niet langer in het middelpunt van de belangstelling en dat geeft een enorme voldoening

Naam: anne
Datum: 29 april 2003
Inbreng
Het AA-programma is een doe-programma, hebben ze mij altijd voorgehouden. Doen dus, gewoon ernaar toe gaan, naar die landdag. Ik ga alleszins.

Naam: anne
Datum: 29 april 2003
Inbreng
Woow! wiens verhaal staat daar?... Goh, ik ben zo blij van dat eens van een ander te horen, en te merken dat ik daar écht niet alleen mee rondloop. - Da's nu net waar ik de laatste paar jaren mee rondgelopen heb. Nu ben ik er stilaan aan 't doorkomen. Kwestie van geduld en vertrouwen: eerst alle puzzelstukjes op kleur en vorm te sorteren, dan gaan kijken wàt er allemaal opstaat, en vooral niet de hele puzzel in één keer willen gelegd krijgen. - Ik ben bijna 30 jaar getrouwd. Vorig jaar zag ik het totaal niet meer zitten, hij gaat binnen een paar weken (misschien) met pensioen, en ik sloeg compleet in paniek: ik zag het niet zitten om nòg eens 30 jaar met die man te moeten doorbrengen. Ik had acute scheidingsplannen, en was hard bezig dat voor te bereiden. Toen kreeg ik het idee: dit hoeft allemaal niet in één week opgelost te worden, neem daar tijd voor, en dan heb ik een heel ruime tijdslimiet vooropgesteld: als er hier binnen 18 maanden niet serieus wat verandert, dan doe ik het, dan stap ik het van de ene op de andere dag hier af, dan ben ik wég. Dit idee, én die deadline, brachten véél rust, het hoefde allemaal niet meer zo haastje-rep-je te gebeuren. - Ondertussen ben ik véél naar vergAAderingen geweest, véél naar WE's, en heb héél veel geluisterd. Een enkele keer iets op tafel gegooid, 't was dan wel telkens een serieuze brok, maar dat kon geen kwaad, ik hoorde dan van anderen hoe zij daarmee omgegaan waren, en leerde enorm veel... over mezelf. En sinds ik heb gezien (en van anderen gehoord) hoe ik in mekaar zit - eerlijk dan - en daar concreet, praktisch iets aan doe, gaat het hier thuis stukken beter. De eerder drastische plannen zijn niet helemaal weggegooid, maar zitten nu in de diepvries. Een paar maanden geleden begon ik schemering in de tunnel waar te nemen, kleine lichtpuntjes... Heel waarschijnlijk waren die er tevoren ook al, maar ik kon ze gewoon niet zien, omdat ik niet eerlijk keek, altijd maar vanuit mijn eigen gekleurde denkwereld. Wat me vooral geholpen heeft was om altijd maar opnieuw te proberen ik-boodschappen te geven, en ook maar ééntje tegelijk: 'Ik vind het niet leuk dat je met moddervoeten over de pas gedweilde keukenvloer loopt' in plaats van het verwijt 'Nu loop je weer met moddervoeten...' Het maakt een héél verschil! En de reactie is navenant. (Ik moet wel het geduld opbrengen om het een paar keer te zeggen, mijn omgeving is nu eenmaal gewend aan mijn oude manier van doen.) Ook voor ernstige zaken werkt datzelfde systeem. Ik was altijd heel bang om me eerlijk op te stellen, ik stelde me nooit, nooit kwetsbaar op. Ik was verschrikkelijk bang om dingen te horen die ik niet wilde horen. En nu, ik ben blijkbaar nogal wat met de 4de stap bezig, nu ik die dingen zélf ontdek, nu kan ik dat wel, gewoon eerlijk zeggen waar het op staat. En - een mirakel vind ik het! - ik heb nog geen enkele keer een kwetsende reactie gekregen! Integendeel. Dit soort vruchtbare, eerlijke, diepgaande gesprekken vindt niet vaak plaats, maximaal 1 keer per week, maar ik vind het een geweldig iets, dat ik nu op dit moment in staat ben om onze relatie tenminste een kans te geven. Dat deed ik voordien absoluut niet. - Een bijkomend iets is: een paar maanden geleden werd ik verliefd op een andere man. Na een paar weken kreeg ik de mededeling dat hij zich niet lekker in z'n vel voelde als we verder zouden gaan dan vriendschap. Eerste reactie van mij: pijn om dit 'afscheid', ik voelde me niet gekwetst. Maar nu kan ik niet anders dan hem helemaal gelijk geven: wie ben ik om te gaan beslissen dat hij een door hem gestelde grens moet oversteken? Met m'n gezond verstand heb ik dus moeten besluiten om die grens te respecteren, en dat doe ik ook. Met m'n hart kom ik tot dezelfde conclusie: juist omdàt ik om hem geef, respecteer ik dat hij niet zo ver gaat als ik wel zou willen, en moet ik hem zo los laten als hij zelf wil losgelaten worden. Ik heb daar niks in de pap te brokken. - Die hele verliefdheid heeft ervoor gezorgd dat ik plots zélf een heel gamma gevoelens ervaarde, zélf voelde,.. ik was er compleet door overdonderd. Wist niet wat met mezelf aan te vangen. Maar nu ben ik heel blij en heel dankbaar: nu kén ik gevoelens, emoties, terwijl ik ze voordien eigenlijk enkel kende als woorden uit een woordenboek. Ik heb nu het gevoel dat ik een kleurdoos met vééél kleurtjes heb gekregen terwijl ik ervoor steeds tekende met een doosje van 6 kleurpotloodjes. Ik weet nu wat het onderscheid is tussen vreugde en blijdschap, of tussen hulpeloosheid en machteloosheid, tussen vriendschap en kameraadschap,... Ik heb het gewoon allemaal gevoéld, zowel de leuke als de minder leuke gevoelens. En nu ben ik ervan overtuigd dat die er aldoor geweest zijn, maar in diepgevroren, ingepakte toestand. Er was alleen iets of iemand nodig die ze bovenhaalde. Ooit reportages gezien over poolgebieden, waar in die heel korte lente op een paar dagen een enòrme bloemenpracht te beleven valt? Explosie van felle kleuren en vormen... overweldigend. Zo voelde ik me op dat moment. Nu, een tijd later, heb ik ook ondertussen (weer) kennis gemaakt met de minder leuke gevoelens. Die horen er uiteraard ook bij. In een kleurdoos zitten ook veel bruin/grijs/zwart tinten, en je kan niet zonder. En toch, zelfs daar ben ik blij om, gewoon omdat ik in staat ben ze te voelen. En hoe gaat het nu verder? Ik heb er geen idee van. De kat zit in de boom, en ik kijk ernaar. Als ze zich veilig voelt zal ze er wel uit komen... of juist niet. Ik zie wel. Ik heb in elk geval nu de zekerheid, als ik ernstig en vooral eerlijk aan mezelf werk op basis van de 12 stappen en het hele programma, dat ik er wel zal uitkomen. Is 't vandaag niet, dan morgen wel.

Naam: pieterken
Datum: 29 april 2003
Inbreng
Dag Jan, Inderdaad, de Landdag-koorts, begint te stijgen - zeker nu ik een héél goeie open vergadering mocht meemaken in Dendermonde - voor mij een landdag in het "klein", dus zie ik wel uit naar de "grote". Te groots? Ja er komt natuurlijk zowat van overal in Vlaanderen volk - te duur? je moet je wel verplaatsen, en misschien ga je wat eten en drinken, maar dat is geen verplichting op zich - te weinig AA - de verhalen die ik er al heb gehoord op gesloten vergaderingen, stelden mij niet teleur, in tegendeel - en hoe kan iemand je overtuigen naar zo een evenement te gaan? Ik zou het niet weten, alleen misschien, zou ik je dan persoonlijk eens kunnen ontmoeten - want dat is toch ook meegenomen - zeker met de e-groepen, een gezicht kunnen plakken op een naam, doet goed (voor mij althans) Het beleven van zo een dag, is voor mij net als een vergadering, maar dan wel met véél volk rond de tafel - ik ben altijd al tevreden, gesterkt teruggekeerd. Mogelijks een reden? Iets wat men persoonlijk nog nooit meegemaakt heeft, kan men moeilijk beoordelen. Allé dat is "mijn gedacht" hé - Zou Jan nu toch komen? Zal het volgende week wel zien - misschien tot dan - Jan zou nu toch nieuwsgierig kunnen zijn en toch eens af komen?

Naam: jan ...
Datum: 26 april 2003
Inbreng
Hoi allemaal de landdag koorts slaat weer toe en toch Ik kan nog altijd geen reden bedenken waarom ik daar zou naar toe gaan volgens mij Te groots Te duur Te weinig met de echte bedoeling van AA te maken En nu vlug in mijn kelder en wachten op de reactie of heb ik ook nog medestanders wie zal mij kunnen overtuigen

Naam: willem...
Datum: 21 april 2003
Inbreng
't Is hier stil, mijn gedacht.

Naam: jan ...
Datum: 10 april 2003
Inbreng
Groot gelijk Pieterke moest ik me ook zo voelen zou ik het waarschijnlijk ook zo aanpakken ; Ik wil u echter mijn wedervaren niet onthouden ik heb altijd gerookt en het laatste van mijn gedachten was om te stoppen de dokter had het mij wel eens aangeraden maar ik had geantwoord dat doe ik niet ik volg een dieet ik drink niet meer dat is al meer dan genoeg die sigaret gaat ge mij niet afnemen ik denk er nog niet aan. In 1995 ging ik op pensioen en April 96 kreeg ik een hartinfarct. Na een week op intensieve gelegen te hebben werd ik overgebracht naar een aparte kamer (zie horen zien en zwijgen). Na enkele dagen stelde ik tot mijn verwondering vast dat ik nog geen zin had gehad om een sigaret te roken die drang naar nicotine was gewoon weg. Ik vertelde dat aan mijn vrouw en bij mijn thuiskomst had die uit voorzorg wel alle asbakken weg gedaan maar die drang heeft tot nu toe praktisch nooit meer de kop opgestoken. Ik rolde namelijk mijn sigaretten 's morgens voor de rest van de dag en droeg die bij mij in zo een blikken doosje in de bovenzak van mijn hemd het gekke was dat telkens ik in mijn zetel ging zitten mijn hand op zoek ging naar die doos het zelfde als ik b.v. iets tussen mijn lippen stak begon ik in mijn zakken naar een aansteker te zoeken, die handelingen waren zo vastgeroest dat dit zeker nog meer dan een jaar heeft geduurd maar de drang naar en sigaret is tot nu toe weg gebleven, ik kan best tussen een hele groep rokers zitten zonder zelf nog maar aan een sigaret te denken gek vind ik dat. Wat is nu de moraal uit dit verhaal: Als ge echt wil stoppen zorg dan dat ge een deftig hartinfarct krijgt HI HI HI grapje moet ge niet proberen. Ik vertel dit maar om dat ik er nog altijd niet aan uit kan wat er toen met mij is gebeurd ik rookte van mijn 14e jaar tot mijn 65e en plots was die drang weg niet te geloven ik wens het u allen toe behalve dat hartinfarct natuurlijk niet te radicaal worden he

Naam: Pieterken
Datum: 09 april 2003
Inbreng
Stoppen - met roken - makkelijker gezegd dan gedaan, Jan. Ik was nochtans een jaar en half geleden gestopt - goede voorbereiding gedaan, doch door familiale omstandigheden, terug herbegonnen na 8 maanden - ben nu terug bezig mij mentaal aan het voorbereiden, doch zoek "lotgenoten" in mijn omgeving - want net zoals het stoppen met drinken mij niet "alleen" lukte, ben ik ervan overtuigd, dat wij samen het "makkelijker" zouden hebben - een beetje volgens het aa programma - heb daar een uitgebreide brochure voor samengesteld - en gaan "kortelings" wel zien wat dat zal geven. Hopelijk dat deze maal lukt het zoals het mij lukte met alcohol.

Naam: Jan...
Datum: 08 april 2003
Inbreng
stoppen natuurlijk !!!!!!!

Naam: daniel
Datum: 08 april 2003
Inbreng
ik rook ook maar mijn moeder weet het niet wat moet ik doen

Naam: jan ...
Datum: 01 april 2003
Inbreng
Als ge maar lang genoeg zaagt krijgt ge altijd uw goesting en nu deze rubriek er toch is ga ik eens rap mijn gedacht zeggen " Awel ik vind die site van Stoppen HEEL goed alleen een beetje moeilijk soms om er de weg op te vinden maar de persoon die dit heeft uit zijn mouw geschud zijnen hoed zou ik niet graag opzetten want ik denk dat die over mijn oren zou zakken die moet nogal ne kop hebben om al dat verstand in te steken . Maar toch proficiat nu zal het aan ons zijn om die site ook nog te gebruiken anders ligt die daar maar alleen schoon te wezen en dat kan de bedoeling niet zijn laat uw reacties ook maar eens horen en niet te hard bestoefen he het is maar voor het knoppeke van zijne kol.

Naam: jan ...
Datum: 30 Maart 2003
Inbreng
Zou het niet mooi zijn aan het gastboek de ondertittel " mijn gedacht " mee te geven dan kan iedereen vrij uit zijn mening geven over alles en nog wat zo een plaats waar men kan reageren op sommige zaken die u bevallen of juist niet kunnen we misschien gebruiken dat is misschien een goed gedacht " mijn gedacht"

Naam: Patrick/patatje.
Datum: 21 Maart 2003
Inbreng
Hello Willem, 31 augustus 2002 werd de site gestart en zie nog geen jaar verder en al zo veel leden er bij ... en er zullen er nog komen want alcohol is een toegelaten harddrug en steeds zullen er mensen zijn die het niet onder controle kunnen houden en niet kunnen of willen stoppen ... Ik ben blij dat ik nuchter ben vandaag. Groetjes.

Naam: willem
Datum: 19 Maart 2003
Inbreng
Bedankt, zullen we dan maar meteen doen.

 

Start ] Omhoog ] [ Gedacht 1 ] Gedacht 2 ] Gedacht 3 ]Gedacht 4 ]

 

 © 2001 - 2012*copyright