Negende Stap

Wij hebben waar mogelijk het rechtstreeks bij deze mensen weer goed gemaakt, tenzij dit hen of andere zou krenken.

augustus 2000

Opnieuw niet gemakkelijk. Hoogmoed en trots spelen mij parten in deze stap. Altijd komt de idee: "ik was niet de enige die verkeerd zat".
Het 'goed maken' lukt mij wel in daden, minder in woorden. Ik heb er geen probleem mee om te doen wat ik moet doen, zo goed mogelijk, niet perfect, gewoon zoals iedereen. Vroeger deed ik nooit zoals iedereen, nu gaat dat. Daar voel ik mij ook goed bij, mijn omgeving ook. Stilaan valt alles in zijn plooi.
Ik denk dat het goedmaken met woorden de zaak zal afronden, dat dan alles 'normaal' zal zijn, zonder te's. Maar ik voel dat ik het niet kan forceren, anders kom ik in het deel van het 'krenken'.
Iemand waarbij ik het goed verknald heb drinkt op het ogenblik. Ik spreek mij niet uit over de manier waarop, maar ik vermoed dat het erg krenkend, kleinerend zou overkomen wanneer ik over het verleden het nu en het verschil, een boom zou opzetten en vervolgens mijn excuses zou aanbieden. Een beetje van: "ik deed wat jij nu doet en dat was fout". Ik hou wel contact en vertel dat het nu goed gaat.
Het is een stap waar ik mee bezig ben, en vermoedelijk nog voor een tijdje.

augustus 2002

Dat goed maken, daarmee lig ik nu twee jaar later nog steeds in de knoop. Niet echt meer naar iemand in ’t bijzonder, gewoon in ’t algemeen. Ik krijg heel moeilijk over mijn lippen: ‘sorry, het spijt mij’ Soms durf ik al eens iets mompelen in die zin maar het is precies alsof er ergens iets blokkeert wanneer ik mijn excuses moet aanbieden. Laatst had ik in de groep gezegd: ‘Iemand die zijn GSM laat op staan tijdens de vergadering is een boer’. En dat vond ik nu toch wat overdreven, zeker omdat er natuurlijk één was die het nogal persoonlijk nam. Al een geluk dat ik geen blauw oog opliep .

Niettegenstaande hij erg choleriek is kon hij de week erna toch zeggen dat hij gevonden had hoe hij zijn GSM op stil kon zetten en ik dacht, ‘voila, ziede dat hij het snapt’ en zweeg als vermoord. Ttz, ik mompelde dat mijn uitval tegenover de landbouwers wat overdreven was; en dat was het. En dat heb ik elke keer hé, ik vind dat ik gelijk heb en dat het niet nodig is om mijn lomp gedrag wat goed te maken. Je kan al bedenken dat ik zeker niet naar iemand kan stappen die ik een jaar of tien geleden een loer draaide... ’t Is erg, ’t is erg... En het ergste is dat ik er niet van wakker lig, het raakt nog steeds mijn olifantenvel niet.
Hoewel er een reden is dat ik mij niet al te bezorgd maak. Ik ondervond reeds dat AA voor mij al mijn karaktergebreken kan weg nemen, als ik maar bereid ben en geduld heb en minstens één keer per week naar de vergadering ga. Dat geduld tracht ik ook een loer te draaien, door twee maal per week te gaan, het zou dan wat rapper moeten in orde zijn rekende ik uit, maar dat is een misdacht . Aan het tempo welke ik hier hanteer en wat bevorderlijk is voor de oefening van het geduld, zal de negende stap in 2004 opnieuw ter schrijve komen, ik ben benieuwd waar ik dan zal staan.