Achtste Stap

Wij hebben een lijst gemaakt van allen die wij hadden gekwetst en zijn bereidwillig geworden het bij allen weer goed te maken.

juni 2000

Op ons terras, met zicht op een rustig kabbelende Adriatische zee, zit ik hier met een frisse cola. Het verlof is halfweg en 't wordt tijd dat ik eens iets onderneem. 
Dat terras ligt in een vissersdorpje, ik kwam er voor 't eerst midden de jaren tachtig. Sinds ik AA ken is het de vierde keer. We logeren 'Sobe' wat 'Kamer' wil zegen, dus bij burgers in huis. Sinds het begin bij dezelfde mensen, geweldige mensen, ze hebben met ons wat meegemaakt en toch waren we elk jaar opnieuw welkom. Natuurlijk hadden we onze harde Duitse Marken op zak, maar toch met geld koop je niet alles. 
Toen ik voor het eerst aan een 'nuchtere' vakantie ging beginnen, na een jaar te hebben overgeslagen, was de grote vraag: 'kon ik het risico nemen om verlof te nemen op een plaats waar ik jàren de bloemetjes had buiten gezet?' Iedereen raadde het sterk af maar ik was van oordeel dat ik me niet kon blijven wegstoppen en, hoewel het niet gemakkelijk was, ik kwam er zonder kleerscheuren door.
Het was natuurlijk helemaal iets anders, en dat eerste jaar werden we wel een beetje raar bekeken. Het bleek echter vrij eenvoudig om te zeggen dat ik 'een beetje' in de moeilijkheden kwam met die alcohol en er daarom liever afbleef. Tot mijn verbazing was dat voor die mensen meteen duidelijk, ondanks dikwijls het taalprobleem. Slechts aan enkele moest het ganse verhaal verteld worden maar zoals gezegd, het is hier een klein dorp en ondertussen zal iedereen wel op de hoogte zijn van hoe de vork echt aan de steel zit.
In ons stappenboekje lees ik wat over de achtste stap. Daarom ben ik me, zittend op dit terrasje, af aan 't vragen of er hier aan mijn lijst namen toe te voegen zijn van mensen die ik gekwetst heb. En dat is nu een zware dobber. Hoe weet ik wie en wanneer ik iemand op de tenen getrapt heb en waarom zou ik daar iets aan doen, zeker gezien die Duitse Marken in mijn zak.
Het simpele feit dat ik er op dit moment mee bezig ben wil voor mij echter zeggen dat ik er wel degelijk iets moet aan doen, blijft de vraag: 'bij wie en waarover?'...

... we zijn twee weken verder en thuis, het weer is belabberd en ik kan mijn briefje afwerken, gediplomeerd uitsteller die ik ben had ik goede voornemens maar heb er niets aan gedaan. Volgend jaar dan maar.
Waar sta ik dan met die stap? Wel de meeste staan op mijn lijstje en voorlopig toon ik mijn bereidheid door zo weinig mogelijk in de oude fouten te hervallen, want de meeste van mijn fouten zijn te wijten aan mijn karakter en dat zou ik ook willen verbeteren maar dat gaat slechts met héél kleine stapjes waarbij ik ook regelmatig een stapje achteruit zet.
Zeggen 'het spijt me' en 'ik zal het nooit meer doen' heeft niet zoveel zin als ik de volgende dag herbegin. 
Tussen haakjes, ik heb mezelf nogal hoog geplaatst in dit lijstje, ik heb mezelf voorwaar wat aangedaan.