 |
De vicieuze cirkels volgens Van Dijck
Waarom zijn er over verslaving zoveel definities en omschrijvingen?
Wel, voornamelijk omdat het eigenlijk om een volstrekt onbegrijpelijk
fenomeen gaat. En dan gaat het niet over de verschijnselen van tolerantie
en afkicken en zo. Die zijn nog wel te volgen.
Nee, wat veel moeilijker voor te stellen is, is het fenomeen van de
terugval, en dat is ook wat behandeling noodzakelijk maakt. Als de afkick
het probleem was hadden we aan een paar ontwenningscentra genoeg voor het
hele verslavingsprobleem.
Het blijft heel moeilijk te begrijpen: iemand is verslaafd, kickt af
en ziet een en ander aan realiteit onder ogen. Geen aangename realiteit.
Dat het een tijd duurt voordat iemand zich realiseert dat de verslaving de
bron van het meeste kwaad is weet iedere hulpverlener wel. Maar veel
cliënten weten dat op een gegeven moment drommels goed.
Ze weten wat er op het spel staat, ze weten wat er gaat gebeuren als ze
terugvallen en wat ze zichzelf aandoen, en toch gebeurt het. Werkgevers
hebben een laatste kans gegeven, een huwelijk of relatie loopt gevaar,
contact met kinderen staat op het spel, en de cliënt gaat toch drinken of
gebruiken. Er is geen sprake meer van onthoudingsverschijnselen, zodat een
cliënt wel moet gebruiken, maar toch doet hij het weer.
Nu kun je zeggen dat verslaafden gewoon gestoord zijn, of ziek, maar daar
blijkt in het dagelijks leven niets van. Je kunt ook zeggen dat
verslaafden gewoon slappelingen zijn, geen ruggengraat hebben. Echter,
iedereen die ziet hoe lang drugverslaafden zich weten te handhaven in een
vijandige drugsscène, en hoe lang alcoholisten het volhouden om met een
uit de hand lopende verslaving toch door te functioneren, die kan moeilijk
waarmaken dat mensen met een verslaving niet over doorzettingsvermogen
zouden beschikken.
Geen wonder dat er zoveel modellen bestaan om dit mysterieuze verschijnsel
te kunnen verklaren, en zoveel therapiesoorten om het te bestrijden.
|
|
 |
uit
"Als
de kringloop draaikolk wordt" van Dr. Stan Ansoms |
 |
|
