Elfde Traditie

Onze gedragslijn inzake ‘public relations’ is meer gebaseerd op aantrekkingskracht dan op reclame; ten aanzien van pers, radio, TV en film moeten wij altijd onze persoonlijke anonimiteit handhaven.

maart 2001

Ben ik volledig mee akkoord.
Ik was een maand of drie bij AA toen ik een briefje schreef en afgaf aan...
Elke morgen stopte ik (ook vandaag nog) aan het benzinnestationnetje, niet ver van het werk en drink er een koffie. Ik doe dat sinds ik geen Maes meer drink.
Ervoor stopte ik op dezelfde plaats, elke avond na het werk om er twee blikjes bier te kopen.
Ik ben daar dus bekend.
s’ Morgens zag ik er elke dag een journalist van Kanaal3, de lokale TV zender.
Het was aan hem dat ik dat briefje gaf.
Ik weet niet wat er mij toen van weerhouden heeft, maar toen hij een week later een babbel kwam doen en wilde ingaan op mijn voorstel om ‘eens iets over AA te brengen’ heb ik bedankt, en gezegd dat het een beetje voorbarig was, dat voorstel, en dat ik het er misschien later nog eens zou over hebben.

Ik was geschrokken over de gretigheid waarmee hij wilde werken, zijn idee was om mij een dagje te volgen en te filmen: “een dag uit het leven van een AA’er” zegde hij, en TV werk nu eenmaal met beelden...
Hoe zou ik nog één twaalfde stap kunnen doen en over anonimiteit spreken met mijn: “een dag uit het leven van een AA’er”- vertoning? Wat moest ik in de groep gaan zeggen? Naar een andere groep gaan? Een groep oprichten voor BA’ers...
Pfff er zou drinken van gekomen zijn.
Maar die journalist kent nu een AA’er, één die elke morgen zijn koffietje staat te drinken en lol tapt. En er is telkens een soort blik van verstandhouding wanneer we elkaar ontmoeten.
Mijn briefje was dus toch nog voor iets goed.