Elke vraag naar hulp moet ernstig onderzocht worden. Vermits ontkenning en rationalisatie zowat de meest frequente verdedigingsmechanismen zijn bij een verslavingsproblematiek moet men niet verwachten dat een alcoholist onmiddellijk en met veel inzicht hulp vraagt voor zijn alcoholist-zijn zelf. Dat is eerder een uitzondering. Wanneer men links of rechts komt aankloppen is dat meestal onder druk van de onmiddellijke omgeving of gedreven door een noodsituatie als gevolg van het drinken. Misschien kan men het lichamelijk niet meer aan, mogelijk voelt men zich gevangen door een gerechtelijke tussenkomst (al was het maar in verband met het rijbewijs), dikwijls zit men financieel aan de grond of misschien geraakt men plotseling gemobiliseerd door een acute familiale crisis. De aard van die problemen bepaalt trouwens ook de keuze van hulpverlener: de huisarts, de spoedgevallendienst van een ziekenhuis, een sociale dienst, een gezinscentrum, een psychiater enz...
De hulpverlening mag niet beperkt blijven tot het beantwoorden en eventueel oplossen van het direct gestelde probleem. Samen met de cliënt zal men op zoek moeten gaan naar de oorzaak van die acute nood en moet men proberen die moeilijkheden te situeren in de bredere context van de onderliggende alcoholproblematiek, de eigenlijke problematiek. Men kan jarenlang bezig blijven met het oplossen van allerlei problemen vooraleer men het drinken zelf aanpakt.
Het zijn de typische problemen die elke hulpverlener zo vaak ontmoet. Om daarachter het alcoholisme te vermoeden moet men hierover natuurlijk zelf enige kennis hebben. Vooral moet men inzicht hebben in de klassieke vluchtstrategieën die een alcoholist bewust of onbewust toepast. Spontaan minimaliseert hij de frequentie en hoeveelheid van het drinken, nogal appellerend klampt hij zich vast aan de secundaire problemen, hij zet zich af tegen de stigmatiserende diagnose van alcoholisme door te argumenteren dat hij op andere domeinen toch goed functioneert, bijvoorbeeld 'ik doe mijn werk toch goed, men heeft thuis over mij toch niet te klagen..' enz...
Kan men de oorspronkelijk aangeboden moeilijkheden vertalen in termen van alcoholproblematiek dan moet men onderzoeken welke meer specifieke hulpverlening er eventueel nodig is en hoe men deze op gang kan brengen. Dikwijls komt dit neer op een doorverwijzen naar een meer gespecialiseerde dienst. Dit vergt een actieve tussenkomst. Alleen maar een adres doorspelen is meestal niet voldoende. Best zorgt men zelf voor de afspraak en zo mogelijk controleert men achteraf of de alcoholist zich wel heeft aangemeld. Ook komt het frequent voor dat hij zich na een eerste contact wil onttrekken aan verdere behandeling. Indien hij halsstarrig blijft ontkennen of meer gerichte hulp weigert dan blijft het alleszins nuttig om voor de partner een begeleiding te organiseren. Trouwens, het is vaak de partner die eerst hulp komt vragen.